Sunset








Sunrise

















Again sunset









Vr. zkt. oester
lfst. mt. parel









Iteke, Lisa & Ida

































Cheers!









Iedereen geniet
van de zon...










Busbed van +/- 1 kubieke meter

Paradise

Maandag 26 november: Na een nachtje klutsen in de bus (met zowaar een echt "bed") kwamen we aan in het beloofde land. Al het goede dat ons via geruchten ter ore was gekomen, werd onmiddellijk bevestigd. De kamer is oke zonder meer, maar het overige overtreft zelfs onze hooggespannen verwachtingen. Een heerlijk wit strand, omzoomd met kokosnoot-palmbomen, een warme Arabische Zee die ons telkens met open armen en speelse golven ontvangt, (lounge)bars met zalige cocktails en fruitshakes,...

Tot zover de entourage. Het eten dan: pasta! frieten met kip! spaghetti bolognese (wat eigenlijk ook pasta is natuurlijk)! pannenkoeken! En last but not least: Coca Cola, de enige echte.

Onze eerste dag hier was er dan ook 1 van puur genieten van de westerse luxe op een Indisch bedje. Perfecte combinatie.

Dinsdag 27 november: Omdat gisteren zo meeviel, besloten we om deze dag op dezelfde manier door te brengen. Voornamelijk zonnen, zweten, afkoelen in het water, en hetzelfde patroon nogmaals herhalen. Het actiefste dat op het programma stond, was genieten van de zonsondergang.

Na een gesprekje met Daniel beseften we dat het een goede zaak is dat we deze week nu beleven. Hij heeft namelijk al 2 weken vrijwilligerswerk achter de rug, en vertrekt vrijdag naar huis. Hij bekende ons zijn schaamte over hetgeen hij nu meemaakt. Toen hij vorige week afscheid nam van de kinderen in Odanadi, durfde hij hen ook niet zeggen: "bye kids, I shared your misery for two weeks, now I`m going to relax on the beach in Goa." Hij hield het liever bij een "ik ga naar huis".

`s Avonds hebben we nog even genoten van een drankje in de bar, voor we vroeg onder de wol kropen (hoewel wol hier redelijk overbodig is). Voor woensdag stond er immers wel wat op het programma...

Woensdag 28 november: Inderdaad, vandaag werden we niet alleen om 7u op het appel verwacht voor een boottochtje richting (mits wat geluk) dolfijnen. Om ons niet volledig luie profiteurs te voelen, besloten we om daarnaast vroeg op te staan om de zonsopgang mee te maken. Om 5u15 ging dan ook de wekker af, en een kwartier later stonden we in de pikkedonker te wachten op licht. Dit kwam na enige tijd, tot onze grote vreugde.

Even later stapten we in een houten motorboot, op dolfijnenjacht. Weer kon ons geluk niet op toen we na enige tijd een vin zagen verschijnen boven het rimpelloze wateroppervlak. De vorige groep had namelijk niets te zien gekregen, zelfs geen sprotje. Wij werden echter verwend dat het een lieve lust was. Op de vin volgde een staart, een snuit, nog een staart en zelfs 2 heuse siersprongen van onze flipperende vrienden. Alerte Ite - met de reflexen van een kat - heeft een glimp van de tuimelaar weten vast te leggen op video. Weer iets om naar uit te kijken voor het thuisfront.

Voor de rest van de dag (waarop we weeral een fameuze tint bruiner zijn geworden) wordt er enkel nog genoten van het groepsgevoel, daar vanaf morgen de groep begint uit te dunnen. Iedereen gaat zijn eigen weg: Daniel keert huiswaarts, Zweedse Ida vertrekt morgen reeds naar haar project, Zweedse Lina gaat met haar mama naar het noorden van Goa (alvorens zij ons op het einde van de week terug vervoegt in Odanadi). En het verval wordt groter: Lisa blijft tot zaterdag op Goa om het vliegtuig richting Bangkok te nemen. Enkel Sofie, Linn en Marijs vergezellen ons terug naar Bangalore, waar Marijs en Sofie afscheid nemen om naar hun eigen projecten te trekken. Enkel Linn gaat met ons mee naar Mysore om te werken in Odanadi. Linn en Lina blijven daar een maand bij ons, om daarna af te reizen naar Thailand, Indonesie, Maleisie en tenslotte China.

Bittere tranen zullen dus gelaten worden vanaf morgen, maar deze zullen rap vergeten zijn als we onze schouders onder het vrijwilligersproject in Mysore kunnen zetten. De batterijen zijn opgeladen, we zijn er klaar voor!

Lekkere fresh geperst
lemon juice






Als ge het zelf zegt...









Raves fly in flocks,
the eagle flies alone


















De bende voor de Meenmutty watervallen
(Marijs, Hans, Linn, Lina, Ite, Ida, Lisa & Sofie)








Groene koffiebonen-plantage









En wij willen altijd maar gewicht verliezen...










Kan spuwen ook de gezondheid schaden dan?








Be blessed









Lady & de vagebond







Ready for a ride
at the wild side

Don`t tell God how big your problems are, tell your problems how big God is...

Vrijdag 23 november: Na een stevig ontbijt met omelet begonnen we aan de trekking die onze hele dag in beslag zou nemen. Na een stevig ritje in een jeep kwamen we aan bij het startpunt voor het eerste hoofdstuk van de trekking richting Meenmutty Waterfalls. We waren nog geen 2 minuten onderweg voor de verscheidene prachtige vergezichten ons de lange busrit deden vergeten. De adem werd ons ontnomen bij het aanschouwen van zoveel schoonheid, maar ook door de helletocht die ons naar de watervallen leidde. Steile afdaling tussen rotsen en woeste natuur moesten we allemaal overwinnen om deze uiteindelijk te bereiken. Voor Ite was deze Odyssee nog dubbel zo zwaar, omdat maag- en darmproblemen al enkele dagen de kracht uit haar benen doen vloeien. Op het moment van dit schrijven lijkt het ergste leed geleden, hoewel het spreekwoordelijke vel van de beer nog niet mag verkocht worden, daar hij nog niet geschoten is...

Hoe dan ook, alle ontberingen en fysieke inspanningen konden ons niet stoppen in onze rush naar Meenmutty. Daar aangekomen - licht tot zwaar transpirerend - zagen we onmiddellijk dat het sop de kool waard was, en opeens kon ons ook de busrit terug naar Mysore gestolen worden. Het uitzicht, op het tussen de bergen klaterende water, was prachtig. De enige teleurstelling was het peil van het water. Er was ons gezegd dat er een waterkans bestond dat we zouden kunnen zwemmen aan de watervallen, wat voor ons echter niet mogelijk bleek. De moesson lag al iets te lang achter ons, en de zon had haar werk gedaan om de rotsen bloot te leggen en de lagune te herscheppen in een woeste bergrivier. Hans vond het nodig om - na enige uitdaging door Dayal - zo dicht mogelijk bij de waterval te geraken, over glibberige rotsen en door moerassen van slijk. De glorie die het afdalen hem verschafte, verzonk in het niet bij het voorkomen waarmee hij de rest van de dag moest rondlopen: vuile vegen op (witte) T-shirt en broek, een nat en verwaaid kapsel plus een beslijkt gezicht.

Na een korte rustperiode begonnen we aan de terugweg. Deze was net hetzelfde als de heenweg, alleen net omgekeerd: steil naar beneden werd steil naar boven, oppassen om niet naar beneden te stuiken werd steun zoeken om hogerop te geraken.

Een zeer vermoeiende voormiddag werd afgesloten met een verdiende lunch. Lekker eten, met typische ingredienten van de streek (Kerala).
Gespijsd en enigszins gerecupereerd vertrokken we voor deel 2 richting de Wayanad Cave. Wat een zoveelste doorsnee tochtje leek te worden met de jeep, werd een eerste nare ervaring met het Indische verkeer. Bij onze kronkelende rit tussen berg en dal probeerde een motorrijder ons (in een bocht nota bene) in te halen. Hierbij tikte hij met zijn voorwiel onze flank aan, waardoor hij onderuit schoof. Het daaropvolgende zicht was minder plezierig: 2 mannen zonder enige vorm van beschermende kleding of helm onder een zware motor, volledig verdwaasd. We stapten meteen uit, en met ons zwermde een massa lokalen toe om te helpen indien nodig. De schade viel voor de 2 ongelukkigen al bij al mee. De bestuurder had een gapende wonde aan het hoofd, maar kon op eigen kracht richting riksja (die hen moest afvoeren naar het ziekenhuis) sjokken, net als de passagier, die enkel een flinke lap vlees op het asfalt van de bergflank moest achterlaten. Bij ons viel de schade ook nogal mee: slechts lichte trauma`s, en een lekke achterband voor de jeep. Lang bleven we niet bij de pakken neerzitten, want na even stapten we al in een andere jeep om onze tocht verder te zetten.

Na een voor het overige voorspoedige rit kwamen we aan bij de voet van de beklimming, waar een nieuwe bovenmenselijke fysieke inspanning van ons verwacht werd. Deze keer betrof het een gewone steile helling bergop, met een mooie asfaltlaag, dus leek het nog mee te vallen. Na dit eerste gedeelte volgde echter een stuk met stenen trappen met treden die iets groter uitvielen dan we gewend zijn. Een vermoeiende episode volgde dus. Uiteindelijk kwamen we - met tussendoor nog wat ouderwets klauterwerk - aan bij de ingang van de Wayanad Cave. Dayal vroeg ons of we nog hoger wilden gaan alvorens de grot in te gaan. Wij knikten volmondig ja, zelfs nadat hij ons vertelde dat we nog 3.000 feet te gaan hadden, waar we er nog maar 2.000 achter de rug hadden. Uiteraard wou Hans voor niets minder dan de top gaan (hoewel het lonely is at the top), dus werd de tocht verdergezet. Ites geteisterde maag zag dit echter niet zitten, dus bleef zij achter bij de rugzakken, en tussen een bende Indiers die haar vanop een niet eens zo grote afstand nauwlettend in de gaten hielden. Ze was zelfs interessanter dan de grot...

Niet op de hoogte van dit alles ging Hans onverstoord verder met de enkele andere overlevers (niet enkel Ite moest de rol lossen onderweg). De rest van de beklimming waren trappen in geen velden of wegen te bekennen, dus de risico`s werden groter, en Hans` hoogtevrees werd op de proef gesteld. De enige houvast bestond meestal uit een welwillend stuk rots, en een zeldzame keer uit een touw dat een goede ziel had achtergelaten om de steile rotswand te beklimmen. Uiteindelijk bereikte het zootje ongeregeld toch de top, om te genieten van uitzicht op 1.000 meter hoogte. Na enkele momenten van bezinning kwam het besef dat de afdaling nog in het verschiet lag, en deze diende zich nog moeilijker aan dan de weg naar boven. De gedachte aan arme Ite die halverwege zat te wachten, gaf echter nieuwe moed om ook dit varkentje te wassen. Enkele bange momenten later werden we dan ook herenigd om samen de grot te betreden. Daar zagen we graveringen van 4 000 voor Christus (historici weten dus dat deze uit het Stenen Tijdperk stammen) en vooral veel grijze rotsmassa. Even later stonden we buiten om even 2 000 feet te dalen vooraleer we terug naar het Government`s Guest House gebracht werden. Na een hoogstnodige douche en verkwikkend avondmaal waren we klaar om in een diepe slaap te verzinken...

Openbaar toilet in India: vergeet je rubber laarzen niet!

Woensdag 21 november: Misschien dit bericht toch wel even aanwenden om een misvatting uit de wereld te helpen die gerezen is na ons laatste bericht. De teneur werd door sommigen als negatief ervaren, terwijl we gewoon ons tijdverdrijf hier in India beter wilden schetsen. Om al deze bewonderenswaardige monumenten en natuurelementen te aanschouwen, moeten we immers telkens ook het nodige leed doorstaan. Deze informatie wilden we even meegeven, dat het niet lijkt of we aan een plezierreisje bezig zijn. Hoewel we daar samen wel voor zorgen... Tevens wilden we de Indische verkeersinfrastructuur (of het gebrek daaraan) even in de verf zetten, wederom om jullie een totaalbeeld te geven van het overigens prachtige ongerepte India.

Dit gezegd zijnde. Volledig in de trend van het vorige bericht werden we weer de bus op gestuurd voor een tochtje van 3 uur naar Nanjungad, het Jainistische bolwerk. Weer een nieuwe religieuze groepering waar we nu iets meer over weten. Het enige vermeldenswaardige over deze mensen is dat ze hun bolwerken al eens graag op een hoge heuvel zetten, zodat potentiele bezoekers echt wel hun motivatie moeten tonen door eerst de beklimming te ondernemen. Deze was echter zeer de moeite: bovenaan stond ons naast een fabelachtig uitzicht ook het grootste monolitische monument ter wereld te wachten. Naam van deze kolos: Bahubali, 18 meter groot. Voorts blinken de Jainisten ook uit in hun lak aan de rest van de wereld: ze weigeren categoriek om kleding aan te trekken, omdat het lichaam toch slechts een illusie is. Nochtans scheren ze wel al het haar van deze illusie af. Vreemd. Eten doen deze knapen al evenmin - of enkel wanneer het hoogstnoodzakelijk is, dus hun devotie aan de religieuze leer geeft hen echt wel alles... Goden komen bij hen niet voor. Ze aanbidden enkel 24 voorganger-jainisten met bijzondere verdiensten. Wat die verdiensten mogen zijn, God mag het weten.

Volgens ons hebben jullie nu voldoende kennis over het Jainisme om je verder te verdiepen in wat onze levens vult hier.

Zo zijn we eerder vergeten te vertellen dat we zaterdagnamiddag tijdens onze vrije tijd met de vrijwilligers richting Fantasy Park zijn getrokken, een heus waterpretpark! Waar we al bekijks oogsten als we ons op straat begeven in Mysore city, was het hek hier helemaal van de dam. Het mindere textiel waar de dames zich in hulden, was hier ongetwijfeld niet vreemd aan. Hoewel ze naar westerse normen bijzonder preuts voor de dag kwamen (bikini bedekt met een oversized T-shirt), draaiden de Indische hoofden gezwind wanneer wij in kolonne passeerden. Een stuk onbedekt been kan veel teweegbrengen... We lieten het echter niet aan ons hart komen, en amuseerden ons te pletter op de vele waterattracties. Tussendoor gingen we al bibberend van de ene naar de andere, want zo`n nat T-shirt in de wind kan al eens voor koude momenten zorgen. Onze vrije namiddag vloog echter voorbij, want voor we het wisten, zaten we alweer in ons vaste restaurantje, waar we weer verwend werden met allerlei lekkers.

Donderdag 22 november: Wat zou deze dag ons brengen? Op voorhand hadden we ons verwacht aan een busrit van 6 uur naar Sulthan Bathery (in Kerala: de meest zuidelijke staat van India). Deze informatie hadden we toch gekregen van Dayal. Groot was echter de vreugde toen hij ons voor de rit vertelde dat de reis maximum 5 uur zou duren. Een kinderhand is gauw gevuld, dus wij waren dan ook gelukkig met deze mededeling. En het werd alleen maar beter. Na dik drie uur kwamen we al aan op onze bestemming. Het was pas toen dat Dayal ons uitlegde dat het maximum van 5 uur volledig afhankelijk is van de chauffeur. Wij hadden het geluk om mee te rijden met een halve gek (zelfs iets meer dan half) die het niet te nauw nam met rijstroken, die soms twijfelde of men in India rechts dan wel links rijdt, en die voorbijstak wanneer hij daar zin voor had, ongeacht of er een tegenligger aankwam die dit niet zo geestig vond. Ons zou dit allemaal worst wezen, en wij moesten ons inhouden om de man niet te kussen na onze snelle aankomst in God`s own country (bescheiden zijn de inwoners van Kerala allerminst, wat wij, als inwoners van de miskende hoofdstad van Vlaanderen, wel kunnen apprecieren). Inderdaad, wij werden naar het Government`s guest house gebracht, waar ook ministers en andere Indische politici verblijven wanneer ze Kerala aandoen. Onze lunch werd dan ook voor het eerst gepresenteerd op een echt bord (geen plastieken of metalen geval), en onze drank in echte glazen glazen. We voelden en voelen ons de koning te rijk, met ons plafond dat 4 meter boven de grond hangt. Meer positiefs over Kerala volgt ongetwijfeld later, na onze trekking van morgen richting de watervallen.

Voor ons vertrek beleefde Ite echter nog een spannend avontuur, dat we de geboeide lezer niet willen onthouden. Voor het eerst ging ze haar behoefte doen in het openbaar toilet van het busstation, waar ze een waar spektakel voorgeschoteld kreeg. Deuren hebben ze daar niet in de WC`s, omdat je die toch enkel maar gebruikt om open en dicht te doen, wat overbodig energieverlies is. Voor een zeer dringende boodschap kan dit natuurlijk het verschil uitmaken tussen een mooi afgeleverd pakje in het gat in de grond (= WC) of een ongemakkelijk gevoel voor de rest van de dag. Ite was dus getuige van de grootste verzameling gehurkte (plassende of poepende) vrouwen die ze in haar leven heeft gezien en misschien zal zien. Tevens was er een kraantje aanwezig, alwaar vrouwen met een bescheiden richtingsgevoel in hun schede/anus de uitspattingen van hun benen konden wassen. Dit pittoreske tafereel mocht Ite toch wel een tijdje aanschouwen, terwijl ze wachtte tot het enige beschikbare toilet-met-deur vrijkwam. Daar kon ze zich ongestoord ontdoen van haar broek, om zeker geen uitschuiver te maken die haar achterwerk in de week zou zetten voor de rest van de dag. Na haar boodschap veegde Ite uiteraard alles schoon met de zelf meegebrachte WC-rol, terwijl zij eerder nochtans het lichtende voorbeeld van de Indische vrouw had gezien: broek optrekken en wegwezen! Na dit hele avontuur, wordt door een welopgevoed persoon natuurlijk het toilet doorgespoeld. Ook dit is hier echter handwerk: vul een emmer en spoel uw faeces zelf weg!

50% fun, 50% transport

Dinsdag 19 november: Vandaag - in het verlengde van onze tweede meditatiesessie - even stilgestaan bij de besteding van onze tijd hier. We moesten vaststellen dat vrij veel tijd gespendeerd wordt op de openbare bus, in de riksja of in iets dat op een reisbus moet lijken. Toen we vorige week vertelden over onze trip naar Mudhumalai (4 uur heen, 4 uur terug) vergaten we erbij te zeggen dat het hier slechts over een afstand van 94 km ging... Een logische geest linkt uiteraard deze twee factoren aan een erbarmelijke toestand van de openbare weg, met reden. Komende donderdag staat ons een ritje naar Kerala te wachten: 6 uur bussen voor 144 km. We weten dus nu al dat we ferm dooreengeschud zullen aankomen bij de prachtige watervallen die Kerala rijk is. Natuurlijk heeft India daarnaast ook echte snelwegen, zoals die voor de route van Bangalore naar Mysore. Voor deze 140 km moesten we immers slechts 3 uur rijden, aan een astronomische gemiddelde snelheid uiteraard.

Tijdens al de momenten van transport die ons nog te wachten staan, zullen de meditatietechnieken, die ons gisteren en vandaag zijn bijgebracht, zeker nog van pas komen. Volledige focus op positieve energie, alle beslommeringen van je afduwen, het kan werken voor ongetwijfeld zeer veel gestresseerde mensen. Wij (en met ons onze collega-vrijwilligers) vonden het echter vooral lachwekkend, en zijn toch meer te vinden voor Yoga om ons naar hogere sferen te brengen, weg van de aardse perikelen. Soo - ham, je moet het meemaken om het geestige ervan in te zien, maar om een idee te geven, zullen we een korte sessie vastleggen op video... Kijkplezier gegarandeerd!

Zo, nu weten jullie weer wat ons bezig heeft gehouden en zal de komende dagen: tempels en trekking bij de watervallen, zondagmorgen bus Mysore-Bangalore, hectische namiddag in Bangalore, na het avondeten vertrekken naar Goa (volgens de overlevering het paradijs op aarde, dus hier kijken we al even naar uit, ondanks de busrit van 12 uur). We weten dus wat gedaan.

Nieuwe foto`s

Plaatselijke Frodo
(inclusief bijten en krabben)











Dayal leidt de dans
op Chamundi Hill



































































Mysore Palace
by night







Boeddha en trawanten
in de Golden Temple








Ite met een
bindi













Wilde aap houdt
ook van de beschaving








Olifantje










Ite met een plaatselijk schattig jongetje













Mysore Palace

Woensdag 14 november: Vroeg uit de veren voor het avontuur. Na een nacht van woelen en draaien van de opgekropte zenuwen konden we eindelijk richting Mudhumalai National Park vertrekken (gelegen in een buurstaat van Karnataka: Tamil Nadu). Onze eerste ervaringen van de dag waren echter behoorlijk ontnuchterend: 4 uur in een hobbelende en bobbelende bus, en dat was nog niet alles: we werden er zodanig in opgepropt dat we ons in- en uitademen moesten coordineren omdat gelijktijdig inademen voor problemen had kunnen zorgen. Na de busrit kwam de verademing: luieren in de (ontzettend hete) zon vooraleer we in een hobbelende open jeep naar het Elephant Camp werden gebracht. Daar waren we getuige van een olifanten-carwash. Enkele autochtonen hielden zich er bezig met het schoonmaken (lees: schrobben met de blote hand!) van de olifanten, en dit zeer grondig. Uiteraard hebben we dit uitgebreid gedocumenteerd op camera om jullie er thuis ook van te laten genieten. Jullie kunnen dan ineens ook zien hoe deze schattige dikhuiden erna als dartele veulens in het water plonsden om het werk te vervolledigen.

Verder zagen we het voederen van enkele van de 24 olifanten (de oudste 73 jaar, de jongste 9 maanden). Zoals die beesten daar in de watten gelegd worden, hou je niet voor mogelijk. Ze worden quasi beter behandeld als de toeristen (hoogstwaarschijnlijk terecht) => deze toeristen moesten zich nota bene wassen met een emmer en een schepje, maar waren dit gelukkig al gewend na meer dan een week youth hostel...

Na elke unieke ervaring is er ook een keerzijde van de medaille die zich even opdringt. Zo vertrokken we na het avondeten voor een night safari met een open jeep. Zo warm het eerder was, zo koud was het nu. Echt bibberen, maar wel spanning, omdat een confrontatie met 1 of ander wild dier tot de mogelijkheden behoorde... Helaas bleef de oogst beperkt, maar de adrenaline van het potentiele unieke moment maakte veel goed. De mindere ervaring met de koude werd uiteraard gevolgd door weer een fantastische meevaller, voor het eerste konden we een kamer delen en de koude verdrijven in een gemeenschappelijk bed. Leuk.

Donderdag 15 november: Weerom vroeg uit de veren, voor een ritje op een olifantenstier doorheen de wildernis in een prachtig decor. De ochtendnevel en bijbehorende kilte namen we er met de glimlach bij.

Na deze leuke tocht mochten we wat luieren tot het hoogtepunt van ons verblijf in de jungle zich zou aandienen: de trekking te voet dwars door het woud. En vanaf seconde 1 beloofde de ervaring uniek te worden. Een echte bosmens meldde zich aan als onze ervaren gids om ons doorheen alle gevaren te loodsen, en na 10 meter zagen we al enkele apen door de bomen slingeren. Hierna volgde echter een lange en vermoeiende tocht bergop en bergaf, door struiken en muurdichte begroeiing zonder resultaat... Onderwijl moesten we muisstil zijn, regelmatig blijven staan, waarbij onze gids omkeek met een gezicht dat boekdelen sprak, maar zonder meer. Na een ware lijdensweg waren we dan ook blij met de eerste dode mus: een afdruk van een tijgerpoot. Met hernieuwde moed zetten we onze queeste naar wild verder, om uiteindelijk de beloning in ontvangst te nemen: een prachtig zicht op een kudde wilde olifanten (met kalf!) die we van alle hoeken hebben bespied en gevolgd, uiteraard sluipenderwijs en zonder enig gerucht te maken. Deze momenten van opperste concentratie hebben ons geschoold tot grootmeesters in het ons verdekt opstellen en geurloos (voor deze tocht hadden we ons een dag moeten voorbereiden: geen deo, zeep af andere typisch menselijke geuren mochten onze lijven bezoedelen om te kunnen opgaan in het decor van de jungle) door het leven te gaan. Hou dus ogen en oren maar goed open, want voor je het weet zitten we naast u op de sofa waarbij je je afvraagt hoe we daar in godsnaam zijn terechtgekomen: ultieme zen!

Vrouwen zijn een obstakel onderweg naar de verlossing

Maandag 12 november: Beste vrienden van Hans en Ite`s weblog, vandaag weer een stuk wijzer geworden, al moesten we daar wel 6 uur in een tochtende en rammelende bus voor trotseren (heen en terug). Deze tocht bracht ons naar de Golden Temple van de Tibetaanse boeddhisten. Deze monniken verblijven vanaf hun toetreding tot hun dood (tenzij zij uittreden, maar dit staat gelijk aan failure) in een enclave die het materiele afzweert, inclusief het andere geslacht. Al deze dingen, en in het bijzonder vrouwen, versperren immers de weg naar de verlossing. Dit betekent: uit de cirkel van de reincarnatie treden om zo in de hemel terecht te komen, oase van eeuwige rust. Vreemd genoeg krioelt het in de hemel van mooie vrouwen ...

De pracht en praal van de tempel, samen met de enorme rust die de boeddhistische rituelen uitstralen, deden Hans twijfelen om terstond toe te treden tot deze monnikengemeenschap. Na rijp beraad en overleg met Ite is dit sprookje toch niet doorgegaan.

Na de middag maakten we nog een stevige wandeling door een natuurreservaat, waar we een vriendelijke olifant tegen kwamen, en iets minder vriendelijke aapjes. Van deze laatste soort was er 1 exemplaar dat het gemunt had op het zakje chips van een andere bezoekster, en uiteraard kreeg deze rakker zijn zin. Een mooie foto van een chips-etende aap is hiervan het resultaat. De 1 zijn dood/verloren zakje chips, is de ander zijn brood...

Na een lange terugrit en een laat diner, kropen we moe onder de wol. Nu Hans naar een kamer verhuisd is met enkel nog zijn Indische vrienden Praveen en Dayal (na eerdere nachten in een grote slaapzaal met de wereldkampioen snurken), is echter de nachtrust van Ite in gevaar. Enkele vrouwen hebben namelijk hun intrek genomen in de kamer van de vrijwilliger-meisjes. Zij komen hier studeren en de nacht voor hun examen doorbrengen omdat ze dit thuis niet kunnen vanwege hun joelende kinderen. Dit betekent echter dat ze pas om 12u `s nachts het licht uitdoen, om dit vervolgens om 3u weer aan te steken om verder te studeren in hun bed. En hevig discussieren over de materie hoort daar blijkbaar ook bij...

Dinsdag 13 november: Een nieuw rondje tempelbezoeken en aanverwanten. In volgorde kwamen de Vishnu-tempel van Srirangatna, de Moskee van Sultan Tipu en de graftombe van diezelfde sultan aan de beurt, afgewisseld met heerlijke relaxatie bij een ongerepte rivier tussen het groen. De rust en tempels willen we nu even laten voor wat ze zijn, want teveel is trop en trop is teveel. Onze wensen zijn in dit land echter bijna altijd werkelijkheid, dus verbaast het niemand dat vanaf morgen avontuur op het programma staat. Morgenvroeg vertrekken we richting jungle (zonder internet of mobiele ontvangst) voor drie dagen, waarin we een night safari, olifantentrekking, en veel meer onder de kiezen krijgen. Mogelijk is dit dus ons laatste bericht... Indien tegen zaterdagnamiddag geen teken van leven wordt gegeven vanuit deze contreien, mag het ergste gevreesd worden. Een heldhaftige dood tussen de klauwen van 1 of ander roofdier (hopelijk een tijger) is dan wellicht ons deel geworden...

Bij leven en welzijn tot schrijvens, en de volgende keer (als deze ons gegund is) gaat ons bericht hopelijk gepaard met een nieuwe lading foto`s.

p.s. Belofte maakt schuld: ons mobiel Indisch nummer is 0091/991 656 4489

Happy Diwali & 1100 steps closer to Nirwana

Zaterdag 10 november: De derde en laatste dag van het festival van het licht, Diwali, is een feit. Al deze dagen worden gekenmerkt door luide knallen vanaf het begin van de vooravond tot rond een uur of middernacht ( jawel, respect voor de nachtrust van elkeen is hen niet vreemd) - allen afkomstig van allerhande soorten vuurwerk.

Wij lieten deze heuglijke dag echter voor wat hij was, en beklommen in de blakende zon (34 graden) moedig de 1100 treden die Chamundi hill rijk is, om bovenaan de beloning te bereiken: twee tempels ter ere van verscheidene Hindoe-goden. Onderweg lag de weg bezaaid met verraderlijke trappen en gigantische spinnen in even gigantische spinnenwebben, maar dit kon ons zelfs niet afremmen in onze queeste naar de top. Leuke randfenomenen waren de aapjes die ons pad kruisten, evenals de schattige eekhoorn die ons te vlug af was om hem op gevoelige plaat vast te leggen. Een mooie maar vermoeiende voormiddag werd afgesloten met een zoveelste vegetarische maaltijd. Zonder het te beseffen leven wij hier immers al een week zonder vlees, voor Ite is dat natuurlijk geen aanpassing. De nood aan vlees is echter nauwelijks aanwezig, door de rijke verscheidenheid van de overige spijzen, en de grote voedingswaarde ervan. Bloemkool bijvoorbeeld wordt ons op allerlei verschillende (onherkenbare) manieren gepresenteerd, en prikkelt telkens onze smaakpapillen. Inventiviteit in de keuken is een tweede natuur van de Indische kok, wat ons confronteert met onze eigen beperktheden. Groenten worden bij ons gekookt of gestoomd, point final. Wat natuurlijk geen verwijt naar de westerse keukenprinsen en -prinsessen is, enkel een vaststelling. Zelfs van frietjes (al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat de kwaliteit ervan toch niet kan tippen aan de Belgische) blijven we niet verstoken, en de dagelijks aanbevolen portie fruit wordt steevast verzekerd door een rijk palet inlands fruit. Afvallen zal er waarschijnlijk dus niet bij zijn, zelfs zonder gesnoep. Al moeten we wel zeggen dat we in de plaatselijke supermarkt een doosje Ferrero Rocher hebben kunnen bemachtigen...

Vandaag is het zondag met 1 ding op het programma: free time. Daarom hebben we met de andere vrijwilligers de brochure over Mysore geraadpleegd, en hebben we democratisch beslist om deze namiddag de Mysore Zoo te bezoeken, met 110 wilde diersoorten in een zeer ruime habitat. Beslist de moeite...

Tot zover deze lezing.

Onderbroek nummer twee

Vrijdag 9 november: Een memorabele dag. Niet alleen bezochten we het fabuleuze Mysore Palace, maar daarenboven stonden we eens stil bij de nieuwe invulling die we hier aan het begrip hygiene geven. Hans kwam tot de vaststelling dat hij nog steeds zijn tweede boxershort aan heeft sinds het vertrek... (en op het moment van dit schrijven is het al zondag). Dit wil zeggen: twee onderbroeken voor 8 dagen, mooi gemiddelde. Het moet gezegd dat Ite effenaf een stuk properder door het leven gaat, maar de Westerse standaarden zijn ook voor haar te hoog gegrepen momenteel.

Naast onze belabberde hygienische toestand, vinden ook de muggen hun weg naar onze lichamen, de anti-mosquitorepellents en muskietennetten ten spijt. Praveen vestigde onze aandacht op de aanwezigheid van de Tiger mosquito, en ja hoor, zijn woorden waren nog niet koud of Ite had daar een vlaai op haar been staan om u tegen te zeggen. Praveen stelde de zeer deskundige diagnose: allergic reaction... Gelukkig had hij er precies ervaring mee, want hij stuurde ons naar de medical shop om een product met cytrisine te halen. Een pilletje en een halve dag later was de strijd gestreden: Cytrisine-pil - Tiger mosquito 1 - 0. Sindsdien gaat Ite al enkele dagen zonder noemenswaardige last door het leven.

Cultuur werd er ondanks alles ook op ons afgevuurd, en het was de moeite. Mysore Palace was in 1 woord adembenemend. Gigantisch en toch in elke vezel verfijnd. De Mysore-dynastie heeft kosten noch moeite gespaard om haar verwantschap met de goden te beklemtonen. Zeer mooi is ook de samensmelting van de verscheidene bouwstijlen: gothische, islamitische en hindoe-elementen krijgen elk hun plaats zonder elkaar te verdringen, en het resultaat mag er wezen. Elke Europese vorst (en Albert II van Saksen Coburg-Gota in het bijzonder) die heden op bezoek zou komen in dit paleis, zou zich schamen om zijn onvermogendheid. Ze prijzen zich waarschijnlijk gelukkig dat de Mysore-dynastie sinds de onafhankelijkheid van India in 1947 niet langer over Mysore regeert, zodat hen deze confronterende momenten bespaard blijven.

Nadat we ons geruime tijd konden vergapen aan de pracht en praal van het paleis, brachten we een bezoekje aan het museum vol kunstwerken van Indische makelij, allemaal ter ere van hun koningen.

Net zoals de samenstelling van het paleis een samensmelten is van de eigenheid van verschillende culturen, zo is ook de samenleving een bont kleurenpalet van allerlei stromingen, waarbij elkeen evenzeer tot zijn recht kan komen. De hindoes leiden procentueel de dans, maar denken er zelfs nog niet aan om anderen hun geloof op te dringen. Een vreedzamer en meer verdraagzaam volk moet nog uitgevonden worden. Om die reden leven de massa moslims, de christenen, Sikhs en boeddhisten allen mooi naast, maar vooral tussen elkaar. Het leven kan soms eenvoudig zijn...

Na deze lofzang zouden we nog bijna het belangrijkste vergeten: Ite heeft al in beperkte mate kunnen shoppen, en eveneens in beperkte mate geld uitgegeven. Volledig om de toon van de Indische samenleving in ere te houden, is natuurlijk lang niet alles voor eigen gebruik gekocht, dus mogen bepaalde lezers zich al beginnen verkneukelen bij de gedachte aan late kerstkado`s.

Om te eindigen kunnen we nog even stilstaan bij onze recente vedettenstatus. De mensen die ons staande houden door onze naam te vragen, ons een hand te geven of te smeken om alsjeblieft met hen te willen poseren voor een foto, zijn al lang niet meer op 1 hand te tellen. Vedettenallures blijven ons echter vreemd, en wij stellen hen dan ook telkens weer tevreden door gewillig met het gepeupel te poseren en zo hun leven een iets beter aanzien te verschaffen.

eerste foto`s

De plaatselijke markt
in Bangalore









Mooie zelfgemaakte vloer
in ons vast restaurant









Henna for miss Ite





















Hans met schattig dochtertje
van yoga-teacher in een riksja


















Vrijwilligersbende
met de yoga-teacher








Yoga-sessie

























Openbaar vervoer

Shiva

Spicy food

High Court of Justice

in Bangalore

Government`s work

is God`s work

(parlementsgebouw Karnataka)

Indische lunch met

de andere vrijwilligers

Gezellige drukte

in Bangalore