Don`t tell God how big your problems are, tell your problems how big God is...

Vrijdag 23 november: Na een stevig ontbijt met omelet begonnen we aan de trekking die onze hele dag in beslag zou nemen. Na een stevig ritje in een jeep kwamen we aan bij het startpunt voor het eerste hoofdstuk van de trekking richting Meenmutty Waterfalls. We waren nog geen 2 minuten onderweg voor de verscheidene prachtige vergezichten ons de lange busrit deden vergeten. De adem werd ons ontnomen bij het aanschouwen van zoveel schoonheid, maar ook door de helletocht die ons naar de watervallen leidde. Steile afdaling tussen rotsen en woeste natuur moesten we allemaal overwinnen om deze uiteindelijk te bereiken. Voor Ite was deze Odyssee nog dubbel zo zwaar, omdat maag- en darmproblemen al enkele dagen de kracht uit haar benen doen vloeien. Op het moment van dit schrijven lijkt het ergste leed geleden, hoewel het spreekwoordelijke vel van de beer nog niet mag verkocht worden, daar hij nog niet geschoten is...

Hoe dan ook, alle ontberingen en fysieke inspanningen konden ons niet stoppen in onze rush naar Meenmutty. Daar aangekomen - licht tot zwaar transpirerend - zagen we onmiddellijk dat het sop de kool waard was, en opeens kon ons ook de busrit terug naar Mysore gestolen worden. Het uitzicht, op het tussen de bergen klaterende water, was prachtig. De enige teleurstelling was het peil van het water. Er was ons gezegd dat er een waterkans bestond dat we zouden kunnen zwemmen aan de watervallen, wat voor ons echter niet mogelijk bleek. De moesson lag al iets te lang achter ons, en de zon had haar werk gedaan om de rotsen bloot te leggen en de lagune te herscheppen in een woeste bergrivier. Hans vond het nodig om - na enige uitdaging door Dayal - zo dicht mogelijk bij de waterval te geraken, over glibberige rotsen en door moerassen van slijk. De glorie die het afdalen hem verschafte, verzonk in het niet bij het voorkomen waarmee hij de rest van de dag moest rondlopen: vuile vegen op (witte) T-shirt en broek, een nat en verwaaid kapsel plus een beslijkt gezicht.

Na een korte rustperiode begonnen we aan de terugweg. Deze was net hetzelfde als de heenweg, alleen net omgekeerd: steil naar beneden werd steil naar boven, oppassen om niet naar beneden te stuiken werd steun zoeken om hogerop te geraken.

Een zeer vermoeiende voormiddag werd afgesloten met een verdiende lunch. Lekker eten, met typische ingredienten van de streek (Kerala).
Gespijsd en enigszins gerecupereerd vertrokken we voor deel 2 richting de Wayanad Cave. Wat een zoveelste doorsnee tochtje leek te worden met de jeep, werd een eerste nare ervaring met het Indische verkeer. Bij onze kronkelende rit tussen berg en dal probeerde een motorrijder ons (in een bocht nota bene) in te halen. Hierbij tikte hij met zijn voorwiel onze flank aan, waardoor hij onderuit schoof. Het daaropvolgende zicht was minder plezierig: 2 mannen zonder enige vorm van beschermende kleding of helm onder een zware motor, volledig verdwaasd. We stapten meteen uit, en met ons zwermde een massa lokalen toe om te helpen indien nodig. De schade viel voor de 2 ongelukkigen al bij al mee. De bestuurder had een gapende wonde aan het hoofd, maar kon op eigen kracht richting riksja (die hen moest afvoeren naar het ziekenhuis) sjokken, net als de passagier, die enkel een flinke lap vlees op het asfalt van de bergflank moest achterlaten. Bij ons viel de schade ook nogal mee: slechts lichte trauma`s, en een lekke achterband voor de jeep. Lang bleven we niet bij de pakken neerzitten, want na even stapten we al in een andere jeep om onze tocht verder te zetten.

Na een voor het overige voorspoedige rit kwamen we aan bij de voet van de beklimming, waar een nieuwe bovenmenselijke fysieke inspanning van ons verwacht werd. Deze keer betrof het een gewone steile helling bergop, met een mooie asfaltlaag, dus leek het nog mee te vallen. Na dit eerste gedeelte volgde echter een stuk met stenen trappen met treden die iets groter uitvielen dan we gewend zijn. Een vermoeiende episode volgde dus. Uiteindelijk kwamen we - met tussendoor nog wat ouderwets klauterwerk - aan bij de ingang van de Wayanad Cave. Dayal vroeg ons of we nog hoger wilden gaan alvorens de grot in te gaan. Wij knikten volmondig ja, zelfs nadat hij ons vertelde dat we nog 3.000 feet te gaan hadden, waar we er nog maar 2.000 achter de rug hadden. Uiteraard wou Hans voor niets minder dan de top gaan (hoewel het lonely is at the top), dus werd de tocht verdergezet. Ites geteisterde maag zag dit echter niet zitten, dus bleef zij achter bij de rugzakken, en tussen een bende Indiers die haar vanop een niet eens zo grote afstand nauwlettend in de gaten hielden. Ze was zelfs interessanter dan de grot...

Niet op de hoogte van dit alles ging Hans onverstoord verder met de enkele andere overlevers (niet enkel Ite moest de rol lossen onderweg). De rest van de beklimming waren trappen in geen velden of wegen te bekennen, dus de risico`s werden groter, en Hans` hoogtevrees werd op de proef gesteld. De enige houvast bestond meestal uit een welwillend stuk rots, en een zeldzame keer uit een touw dat een goede ziel had achtergelaten om de steile rotswand te beklimmen. Uiteindelijk bereikte het zootje ongeregeld toch de top, om te genieten van uitzicht op 1.000 meter hoogte. Na enkele momenten van bezinning kwam het besef dat de afdaling nog in het verschiet lag, en deze diende zich nog moeilijker aan dan de weg naar boven. De gedachte aan arme Ite die halverwege zat te wachten, gaf echter nieuwe moed om ook dit varkentje te wassen. Enkele bange momenten later werden we dan ook herenigd om samen de grot te betreden. Daar zagen we graveringen van 4 000 voor Christus (historici weten dus dat deze uit het Stenen Tijdperk stammen) en vooral veel grijze rotsmassa. Even later stonden we buiten om even 2 000 feet te dalen vooraleer we terug naar het Government`s Guest House gebracht werden. Na een hoogstnodige douche en verkwikkend avondmaal waren we klaar om in een diepe slaap te verzinken...