Hug for worldpeace

Zaterdag 3 november: eindelijk is het zover. Maanden gewacht om ... terug te wachten. Ons vliegtuig richting Mumbai had een volwassen uurtje vertraging, kwestie van al aan het begrip "stretchable Indian timing" te wennen.

Uiteindelijk was dit niet zo erg aangezien we in Mumbai sowieso een paar uur moesten wachten op het vliegtuig naar Bangalore.

Zondag 4 november: Geradbraakt kwamen we aan in Bangalore, waar we werden opgehaald in een busje dat ons naar het hotel bracht. Hierbij maakten we dan ook meteen kennis met het wilde verkeer hier in India. Iedereen rijdt door elkaar, toetert de hele tijd, steekt elkaar voorbij, spookrijdt of rijdt spook,... Als voetganger moet je zeer veel geduld hebben. Soms duurt het vijf minuten vooraleer je kan oversteken, verkeerslichten tellen immers niet altijd...

Het hotel was redelijk comfortabel, dat wil zeggen: er was een toilet, wc-papier en een douche voorhanden. We waren zo uitgeput van de reis dat we onze eerste uurtjes in India al slapend hebben doorgebracht. Hans had al teveel spicy food op het vliegtuig gegeten en mocht het deze eerste dag al meteen bekopen met vele bezoekjes aan het toilet. `s Avonds heeft Ite dan ook alleen moeten eten in het restaurant. Chicken noodles...mmmh.

Maandag 5 november: Om 10 uur werden we verwacht aan ontbijt verwacht met Praveen (onze Indische rots in de branding) en de 7 andere vrijwilligers (6 meisjes en 1 jongetje - Nederlanders x 2, Zweden x 4, en 1 jongen uit Franstalig Brussel). Deze keer geen spoor van stretchable Indian timing: om 3 voor 10 ging de telefoon in onze kamer: "Mister, do you come?". Wij snel naar beneden, voor een continentaal (Engels) ontbijt. De nog niet 100% gerecupereerde maag van Hans (nogmaals is dus gebleken welk geslacht als het sterke beschouwd moet worden) kon dit nog net aan...

Hierna volgde een voettocht/riksja-avontuur doorheen de straten van Bangalore. Nogmaals bleek dat Indische chauffeurs hun claxon niet gebruiken als versiering, maar als gebruiksvoorwerp waar ze evenzeer voor betaald hebben, en dus ten volle moeten benutten. Onze eerste goede daad werd op deze tocht een feit: in een plaatselijke winkel stapt er een Indische man op ons af: "Mister, you want to give me a hug for world peace please?", waarop Hans, om zijn eerder belabberd moment goed te maken, prompt dit verzoek inwilligde. Geloof het of niet, nog nooit kon men zulk een vredig gevoel ervaren in de hele wijde omgeving rondom de plaats van het gebeuren...

Na een voorspoedige dag begon de helletocht naar Mysore. Met al onze bagage op een riksja, best een grappig gezicht - voor iedereen die zich niet in de riksja bevond weliswaar. Daarna een busrit van 3u30 van Bangalore naar Mysore. Daar aangekomen bleek de rit nog niet ten einde: opnieuw werden we in een riksja gepuzzeld om van het busstation naar de jeugdherberg te geraken. Hier werden we geconfronteerd met het echte primitieve leven. Vrij weinig westers comfort, geen toiletpapier, kakkerlakken, gekko's, spinnen, koude douche, harde bedden en een bedenkelijk geurtje.

Dinsdag 6 november: Vanaf dit moment werd het leven op en top Indisch: vrouwen mogen niets, mannen alles - so far so good, zou je denken. Een voorbeeld: Hans in zijn geboorteplunje = ok, Ite met onbedekte knieen en schouders = een revolutie zonder voorgaande in Karnataka. Separate dormitories voor jongens en meisjes horen hier helaas ook bij. Op elkaars steun tijdens de bange nachten omringd door insecten en rare geluiden moeten we dus niet rekenen. Indisch voedsel werd genuttigd, waarbij men twee smaken kan onderscheiden: spicy en really spicy.

Een leerrijke dag werd het eveneens: Praveen is een echte verteller, en brengt ons op elk moment dingen bij over de Indische cultuur en way of life. Tussendoor maakten we ook een leuke voettrip om Mysore beter te leren kennen. We kregen eindelijk de kans om een Indische gsm-kaart te kopen, wat resulteerde in een eerste telefoongesprek van 10 minuten met de mama. Een lekkere Indische maaltijd staat op ons te wachten, reden waarom dit bericht wordt afgebr...