Openbaar toilet in India: vergeet je rubber laarzen niet!

Woensdag 21 november: Misschien dit bericht toch wel even aanwenden om een misvatting uit de wereld te helpen die gerezen is na ons laatste bericht. De teneur werd door sommigen als negatief ervaren, terwijl we gewoon ons tijdverdrijf hier in India beter wilden schetsen. Om al deze bewonderenswaardige monumenten en natuurelementen te aanschouwen, moeten we immers telkens ook het nodige leed doorstaan. Deze informatie wilden we even meegeven, dat het niet lijkt of we aan een plezierreisje bezig zijn. Hoewel we daar samen wel voor zorgen... Tevens wilden we de Indische verkeersinfrastructuur (of het gebrek daaraan) even in de verf zetten, wederom om jullie een totaalbeeld te geven van het overigens prachtige ongerepte India.

Dit gezegd zijnde. Volledig in de trend van het vorige bericht werden we weer de bus op gestuurd voor een tochtje van 3 uur naar Nanjungad, het Jainistische bolwerk. Weer een nieuwe religieuze groepering waar we nu iets meer over weten. Het enige vermeldenswaardige over deze mensen is dat ze hun bolwerken al eens graag op een hoge heuvel zetten, zodat potentiele bezoekers echt wel hun motivatie moeten tonen door eerst de beklimming te ondernemen. Deze was echter zeer de moeite: bovenaan stond ons naast een fabelachtig uitzicht ook het grootste monolitische monument ter wereld te wachten. Naam van deze kolos: Bahubali, 18 meter groot. Voorts blinken de Jainisten ook uit in hun lak aan de rest van de wereld: ze weigeren categoriek om kleding aan te trekken, omdat het lichaam toch slechts een illusie is. Nochtans scheren ze wel al het haar van deze illusie af. Vreemd. Eten doen deze knapen al evenmin - of enkel wanneer het hoogstnoodzakelijk is, dus hun devotie aan de religieuze leer geeft hen echt wel alles... Goden komen bij hen niet voor. Ze aanbidden enkel 24 voorganger-jainisten met bijzondere verdiensten. Wat die verdiensten mogen zijn, God mag het weten.

Volgens ons hebben jullie nu voldoende kennis over het Jainisme om je verder te verdiepen in wat onze levens vult hier.

Zo zijn we eerder vergeten te vertellen dat we zaterdagnamiddag tijdens onze vrije tijd met de vrijwilligers richting Fantasy Park zijn getrokken, een heus waterpretpark! Waar we al bekijks oogsten als we ons op straat begeven in Mysore city, was het hek hier helemaal van de dam. Het mindere textiel waar de dames zich in hulden, was hier ongetwijfeld niet vreemd aan. Hoewel ze naar westerse normen bijzonder preuts voor de dag kwamen (bikini bedekt met een oversized T-shirt), draaiden de Indische hoofden gezwind wanneer wij in kolonne passeerden. Een stuk onbedekt been kan veel teweegbrengen... We lieten het echter niet aan ons hart komen, en amuseerden ons te pletter op de vele waterattracties. Tussendoor gingen we al bibberend van de ene naar de andere, want zo`n nat T-shirt in de wind kan al eens voor koude momenten zorgen. Onze vrije namiddag vloog echter voorbij, want voor we het wisten, zaten we alweer in ons vaste restaurantje, waar we weer verwend werden met allerlei lekkers.

Donderdag 22 november: Wat zou deze dag ons brengen? Op voorhand hadden we ons verwacht aan een busrit van 6 uur naar Sulthan Bathery (in Kerala: de meest zuidelijke staat van India). Deze informatie hadden we toch gekregen van Dayal. Groot was echter de vreugde toen hij ons voor de rit vertelde dat de reis maximum 5 uur zou duren. Een kinderhand is gauw gevuld, dus wij waren dan ook gelukkig met deze mededeling. En het werd alleen maar beter. Na dik drie uur kwamen we al aan op onze bestemming. Het was pas toen dat Dayal ons uitlegde dat het maximum van 5 uur volledig afhankelijk is van de chauffeur. Wij hadden het geluk om mee te rijden met een halve gek (zelfs iets meer dan half) die het niet te nauw nam met rijstroken, die soms twijfelde of men in India rechts dan wel links rijdt, en die voorbijstak wanneer hij daar zin voor had, ongeacht of er een tegenligger aankwam die dit niet zo geestig vond. Ons zou dit allemaal worst wezen, en wij moesten ons inhouden om de man niet te kussen na onze snelle aankomst in God`s own country (bescheiden zijn de inwoners van Kerala allerminst, wat wij, als inwoners van de miskende hoofdstad van Vlaanderen, wel kunnen apprecieren). Inderdaad, wij werden naar het Government`s guest house gebracht, waar ook ministers en andere Indische politici verblijven wanneer ze Kerala aandoen. Onze lunch werd dan ook voor het eerst gepresenteerd op een echt bord (geen plastieken of metalen geval), en onze drank in echte glazen glazen. We voelden en voelen ons de koning te rijk, met ons plafond dat 4 meter boven de grond hangt. Meer positiefs over Kerala volgt ongetwijfeld later, na onze trekking van morgen richting de watervallen.

Voor ons vertrek beleefde Ite echter nog een spannend avontuur, dat we de geboeide lezer niet willen onthouden. Voor het eerst ging ze haar behoefte doen in het openbaar toilet van het busstation, waar ze een waar spektakel voorgeschoteld kreeg. Deuren hebben ze daar niet in de WC`s, omdat je die toch enkel maar gebruikt om open en dicht te doen, wat overbodig energieverlies is. Voor een zeer dringende boodschap kan dit natuurlijk het verschil uitmaken tussen een mooi afgeleverd pakje in het gat in de grond (= WC) of een ongemakkelijk gevoel voor de rest van de dag. Ite was dus getuige van de grootste verzameling gehurkte (plassende of poepende) vrouwen die ze in haar leven heeft gezien en misschien zal zien. Tevens was er een kraantje aanwezig, alwaar vrouwen met een bescheiden richtingsgevoel in hun schede/anus de uitspattingen van hun benen konden wassen. Dit pittoreske tafereel mocht Ite toch wel een tijdje aanschouwen, terwijl ze wachtte tot het enige beschikbare toilet-met-deur vrijkwam. Daar kon ze zich ongestoord ontdoen van haar broek, om zeker geen uitschuiver te maken die haar achterwerk in de week zou zetten voor de rest van de dag. Na haar boodschap veegde Ite uiteraard alles schoon met de zelf meegebrachte WC-rol, terwijl zij eerder nochtans het lichtende voorbeeld van de Indische vrouw had gezien: broek optrekken en wegwezen! Na dit hele avontuur, wordt door een welopgevoed persoon natuurlijk het toilet doorgespoeld. Ook dit is hier echter handwerk: vul een emmer en spoel uw faeces zelf weg!