We vinden dat het tijd geworden is om enkele verhalen te schetsen van de voorgeschiedenis van de kinderen die in Odanadi terecht gekomen zijn.

We beginnen met Deepika, 6 jaar. Zij is samen met haar broer en zus van straat geplukt, waar ze gebruikt werden om te bedelen, met de focus vooral op westerse toeristen. Tijdens haar eerste maanden in Odanadi klampte ze dan ook bedelend vrijwilligers aan omdat ze dit zo gewoon was.

Daarnaast is twee weken geleden Tabasu (14) aangekomen. Zij is moslim en dochter van een prostituee die ook geruime tijd in Odanadi heeft verbleven. Haar moeder werd na een tijd door Stanly en Parachu weer op de rails gezet, door haar een budget te geven om een eigen winkel te starten in Bangalore. Door haar familie werd ze echter als mislukt aanzien, dus mocht ze van hen niet meer beslissen over het lot van haar eigen dochter. Enkele maanden geleden nam de familie de ongelukkige beslissing om Tabasu uit te huwelijken aan een 45-jarige man met een handicap. Haar moeder was hier uiteraard niet mee opgezet, en besloot Stanly in te lichten toen ze na het huwelijk hoorde dat de kersverse echtgenoot van plan was om Tabasu te gebruiken als bron van inkomsten, door haar te dwingen zich te prostitueren. Gelukkig kon de moeder hier door haar telefoontje een stokje voor steken, en verblijft Tabasu nu in de veilige haven die Odanadi is.

Voorts zijn er Jyothi, Jema, Kavery, Jyothi, Chandini, Somya en nog enkele meisjes, die uit een lokale stam komen. Zij zijn niet echt gered, maar door hun ouders vrijwillig naar Odanadi gebracht omdat zij niet optimaal voor hun kinderen kunnen zorgen. Enkele van hen hadden de eerste weken overal uitslag omdat ze geen proper water gewoon waren. Deze kinderen mogen vrij bezoek ontvangen van hun ouders, en gaan soms een weekendje naar de familie. Grappig, maar tegelijkertijd ook schrijnend, is de reactie van Chandini (8) na haar eerste bezoek aan huis. Ze kwam terug op Odanadi en vertelde aan een vrijwilligster dat het daar `so dirty` was en dat ze niet snel wil teruggaan.

Anala (5) is een meisje dat gevonden werd tussen het afval toen ze een dag oud was. Sindsdien verblijft ze op Odanadi, en ontplooit haar talenten ten volle. Ze is 1 van de besten in karate, doet het uitstekend op school en is een echt zonnetje in huis.

Suma, Sjoshi en Anupama hebben een psychiatrische stoornis, die sporadisch kan resulteren in hormonale driften en gewelddadige woede-uitbarstingen. Suma (15) heeft tijdens ons verblijf reeds zo`n moment gekend, en kon zelfs door 10 man niet in bedwang gehouden worden. De dag erna liep ze rond alsof ze platgespoten was, terwijl ze geen enkel medicament geslikt had.

Bij de jongens lopen vooral slachtoffers van kinderarbeid rond, en zonen van prostituees. Deze laatsten waren jarenlang ooggetuige van de bezigheden van hun moeder en fungeerden als ze ouder waren vaak als loopjongen (sigaretten of alcohol halen) voor de mannen die hun moeders bekropen.

Het resultaat is dat vele kinderen emotioneel en seksueel in een knoop liggen. Zo heeft Stanly al enkele keren de vraag gekregen: `Waarom wil je geen seks met mij, terwijl je me onderdak en eten geeft?`. Liefde koppelen zij onmiddellijk aan seks, en ze leren nu voor het eerst dat ze ook aandacht en liefde kunnen krijgen op een andere manier...

200 jaar terug in de tijd (ongeveer)

Vrijdag 28 december en zaterdag 29 december: Al enkele dagen hing het vooruitzicht van een spannende trip in de lucht: een avondje bij de jongens, met een nachtelijke wandeling door de hen omringende wildernis, gevolgd door een nachtje in hun bescheiden slaapcomplex. Parachu had dit fantastische idee uitgedokterd, en had al te pas en te onpas data vooropgesteld waarop het nu eindelijk ging gebeuren.

Zoals vaak bij dingen waarop met spanning gewacht wordt, kwam ook dit alsnog uit de lucht gevallen. We gingen immers zonder verwachtingen naar Odanadi voor wat we dachten dat een gewone werkdag zou worden, maar hoorden geruchten over de trip naar de jongens. Tegen beter weten in gingen we eens polsen bij onze vriend Parachu naar de stand van zaken. Hij meldde doodleuk dat we binnen een uurtje zouden vertrekken en vroeg of we zin hadden om mee te gaan. Vaarwel uitgestippeld strijd(shop)plan voor het weekend, hallo jungle, Tarzan en Jane komen eraan...

Uiteraard wilden we deze kans niet laten schieten, dus gingen we snel even langs huis (zo voelt de woonst van Stanly ondertussen al aan) om wat survival-spullen mee te nemen. Even later zaten we in de jeep naar de jongens, nog nagrinnikend bij de gedachte aan het geweldig organisatorisch talent van de Indier-met-de-pet. Onze jeep zat weer goed gevuld, naast wijzelf zaten er weer een 15-tal meisjes bijeengepakt. Nadien reed chauffeur Manju nog eens over en weer naar Odanadi om een tweede lading te halen.

Aangekomen bij de jongens startten wij - onervaren westerse Robinsons - onmiddellijk met de voorbereidingen om een gezellig kampvuur aan te leggen. Na een tijdje kregen we de fik in wat hout, waarna de toon was gezet voor een avond met een warme gloed van gezelligheid. Rond het kampvuur werden direct enkele spelletjes gespeeld in afwachting van het avondmaal. Dansen, zingen en acteren, het passeerde allemaal de revue.

Na een stevig dineetje bij het knetterende hout, trokken we de bush-bush (term ontleend aan onze Nederlandse vriendin Lisa, en dit betekent zoveel als `jungle`) in voor een maanwandeling. Daarbuiten in de ongerepte natuur heb je inderdaad een prachtig zicht op de maan, en een sterrenpracht waarvan je bij ons verstoken blijft door de felle lichtvervuiling. Begeleider Ramu (de oudste van de jongens) moest herhaaldelijk de troepen aansporen om hun mond dicht te houden om op die manier de ervaring nog beter te kunnen opslorpen. Na onze wandeling zaten we nog een vijftal minuutjes met gesloten ogen in stilte bij elkaar om een te worden met de natuur. Hierna zochten we onze slaapplaats op, ons onderwijl realiserend dat we nog niet wisten waar we gingen dutten. Er waren immers maar bedden voor 15 personen, terwijl we met een bende van 50 de nacht gingen doorbrengen. Volledig op zijn Indisch werden de bedden - die door de jongens heldhaftig werden afgestaan aan het zwakke geslacht - natuurlijk dubbel of driedubbel bezet. Dit loste nog niet alle praktische problemen op, dus werd ook de keuken benut door Mileen, Ite en de twee Zweedse vrijwilligsters. Hans ging gewoon buiten slapen met de jongens, onder de blote hemel. Als bed en matras namen voor zowel Hans als Ite een dun yoga-matje de honneurs waar. Het slapen van twee regels hierboven mag dus best eufemistisch opgevat worden. Ite lag met haar yoga-mat strategisch boven een put (niet bevorderlijk voor een goede nachtrust) en met haar hoofd aan het tochtdeurgat. Hans lag bij het uitdovende houtvuur, op de kille grond en onder de warmtegolven die er nog vanaf straalden. Ver buiten de stedelijke bebouwing koelt het `s nachts enorm af, en onze linnen slaapzakken waren dan ook niet bestand tegen de fel afgekoelde temperatuur. Hans voelde naarmate de tijd vorderde de kille dauw op hem neerdalen, ondertussen de oordopjes - die ons waren aangeboden om de beestjes uit onze oren te weren - op hun plaats houdend.

`s Ochtends werd er niet bepaald uitgeslapen. Bij het krieken van de dag (6u) begonnen onze Indische metgezellen geluid (lees: lawaai) te produceren, en als je daarbij de rijzende zon optelt, sta je om 6u30 `fris` en `gewassen` (twee zeer noodzakelijke aanhalingstekens) te pissen tussen de hooiwagens (geen wagens met hooi maar Ites levende nachtmerrie: spinnen). Even later waren we al aan het werk om Hans` werk van zijn vorige bezoekjes met man en macht te vervolledigen. De gegraven gracht moest immers gevuld worden met aarde die wel geschikt was om groenten en fruit in te planten. Uiteraard heeft onze vriend de schepper deze aarde een flink eind van de gracht ter beschikking gesteld, zodat er duchtig met emmers en kruiwagens potgrond gesleurd kon worden. Dit deden we om de tijd (puffend en zwetend) te doden tot het ontbijt... om 11u!

Hierna ging het labeur gewoon door, en trokken we de bossen in om hout te sprokkelen. Hieraan kwam abrupt een einde toen Hans zijn onhandigheid combineerde met het gebruik van een mes, en zodoende een stukje vinger scheidde van de rest ervan. Bloedend als een rund (ervoor zichzelf kwetsend als een rund, dus u ziet het: hij werd helemaal een met de natuur) strompelde hij onderrsteund door kranige Ite terug naar de `bewoonde` wereld, waar Parachu hem deskundig verzorgde. Er werd flink wat aloe vera op de wonde gesmeerd, evenals Dettol om te ontsmetten, alvorens de vinger werd ingepakt. Hierna werd uit voorzorg toch maar de aftocht geblazen, om gediplomeerde verzorging te zoeken in de geciviliseerde wereld. In het hospitaal werd er weer serieus ontsmet, waarna de loshangende homp vlees werd opgetild om de schade op te meten, om vervolgens te besluiten dat het vleesje reddeloos verloren is en dus afgeknipt moet worden (gewoon met de schaar). Naaien is voor mietjes, het vlees groeit wel terug (zeggen ze en hopen we).

Desondanks is ook deze tweedaagse er eentje om te onhouden!

Vinita, It`aka, Sunita & Hans`ana










Stanly, Hani & Kumudini
bij hun gekregen kerstboom










Jezus was al groot(s) toen hij
juist geboren was
























Taart nr. 1 met stevige dosis
chocolade









Hans en Sanje
























Ite en Mileen bij Jyothi, Parvati, Nishita, Shruti, Mohana,
Kalavati, Kavery, Sarasvati & Sutya






















Een extra gaatje voor Ite












Ite krijgt een henna-tattoeage
van Somya







Sanje









Ite & Hani

*Happy Christmas Hans`ana & It`aka*

Dinsdag 25 december: Onze eerste kerst op bijna 5 tijdzones van huis. Als we al een moeilijk moment zouden meemaken tijdens onze 12 weken hier, hadden we dat rond deze periode verwacht. Onze gedachten zijn inderdaad enkele keren afgedwaald naar de frivoliteiten op het thuisfront, maar onze dag was er ook eentje om in te kaderen. Een kerstdag om nooit te vergeten!

We begonnen in de voormiddag met de voorbereidingen van onze bijdrage aan het kerstmaal. De kaaskroketten werden gepaneerd en naast het frietvet gelegd, het deeg voor de appelbeignets klaargestoomd. Ook Stanly liet zich niet onbetuigd in de keuken (Kumudini was op kerstavond al bezig geweest met voorbereidingen tot 24u, dus nu was het zijn beurt), en bereidde onder andere een Chicken Biryani voor een heel regiment. Tegen 15u gingen we aan tafel voor een `linner` (lunch + dinner). Onze gefrituurde kaaskroketten waren overheerlijk, en werden ook door Stanly, Kumudini en yogalerares Nancy zeer geapprecieerd, door Kumi`s vader en de buurman iets minder. Zij vonden ze nogal spiceless...

Voor de rest werd de tafel bezaaid met Indische sweets, fruitsla gespekt met `strawberry custard`, varken, vis in een krokant jasje, de biryani uiteraard en gekookte eitjes. Een zeer vol gevoel was het resultaat na een uurtje schransen. Onze appelbeignets werden wijselijk in de wachtkamer gezet om van te genieten wanneer onze magen terug naar lekkers verlangen.

Na ons feestmaal trokken we - volledig opgekleed in sari en kurta - naar Odanadi. We hadden met Nancy en de vrijwilligers immers enkele kilo`s chocoladetaart laten maken om hen allemaal op een stukje te trakteren. Daar aangekomen, ging de aandacht eerst naar onze kleren, vooraleer de aandacht van de kinderen naar de taart verschoven werd. De nodige complimenten over onze typisch Indische klederdracht werden aan ons geadresseerd, gepaard met een welgemeende `Happy Christmas` (nee, geen merry hier in India) voor Hans brother (Hans`ana) en Ite sister (It`aka).

Na zelf een tijdje in het middelpunt van de belangstelling te hebben gestaan, werd de taart versneden en kreeg iedereen zijn deel. Er werd flink doorgesmuld, waardoor 10 minuten later van de 6 kilogram taart geen spoor meer overbleef. De kinderen vonden het nodig om hun dankbaarheid nogmaals te ventileren, dus volgde een nieuw rondje handjes schudden en `Happy Christmas`. Hetzelfde tafereel hadden we daags voordien al gezien bij de jongens, waar we ook een kilo taart waren gaan leveren.

Onze dag was op dat moment nog niet gedaan. `s Avonds gingen we nog naar de grootste en oudste kerk van Karnataka om de kerstsfeer op te snuiven, ondertussen zeer bewust van de vertering van al het voedsel die in ons aan de gang was. Toen we bij de kerk aankwamen, werd de aandacht van de menigte onmiddellijk naar ons - westerlingen in Indische kleding - gezogen. We voelden ons filmsterren toen iedereen ons vol bewondering aankeek, naar ons toekwam voor een praatje, een handdruk of een foto. Veel passanten fluisterden Ite in de gauwte toe: `very nice dress miss`, en gelijk hadden ze.

Tegen half tien reden we huiswaarts, doodop, om daar nog twee telefoontjes te plegen en dan moe en vol(daan) in slaap te vallen...

Zaterdag 15 december: Vandaag staat alles in het teken van morgen. Grote manoeuvres zijn aan de gang wanneer we op onze vrije dag toch naar Odanadi afzakken, om enkele dossiers in te kijken. De drukte en grote schoonmaak zijn allemaal op gang gebracht door de aangekondigde komst van een cameraploeg (weeral) en enkele tv-sterren. Het opzet is om een kerstspecial te maken rond de kinderen van Odanadi. Omdat sterren gewoon zijn om in weelde te baden en hun achterste af te vegen met zijden toiletpapier, zetten de kinderen alles op alles om Odanadi om te toveren in een paradijs. De hele buitenplaats wordt onder handen genomen, losliggende steenresten allemaal netjes op een hoop gelegd. Bij het opruimen werd echter ook een slapende vriend wakker gemaakt. Een niet al te grote, maar zeer giftige slang kroop sissend tussen het puin en zorgde daarbij uiteraard voor het nodige gegil. Gelukkig liet Parachu zien dat er een echte superheld in hem schuilt, en ving hij zonder veel talmen de slang met een gevorkte stok, waarna hij ze behendig in een juten zak katapulteerde. Op volledig diervriendelijke wijze werd de slang daarna op een veilige afstand van Odanadi terug in de natuur gezet.

Zondag 16 december: Omdat het weer een speciale dag was, besloten we om ook op deze vrije dag naar Odanadi te gaan. De kinderen waren allemaal weer behoorlijk opgewonden, en werden door Parachu klaargestoomd voor hun tv-optreden. De kelen werden gesmeerd met enkele liedjes, buigingen werden geoefend en elke haarlok werd nog even op de juiste plaats gestoken.

Tegen 11 uur kwamen de sterren binnengesijpeld, met in hun zog enkele camera`s. Onder hen bevond zich een radiopresentator, enkele filmacteurs en een nieuwsanker. Voor ons gewoon Indiers zoals er dertien in een dozijn zijn, maar voor de kinderen blijkbaar toch meer dan dat. Door de tv-ploeg werden we gevraagd om enkele spelletjes te doen met de kinderen om leuke beelden te schieten. Ondanks de enorme druk hebben we deze taak naar behoren vervuld. Op kerstavond komt het programma op tv, en uiteraard zullen we met onze videocamera proberen dit ook vast te leggen voor thuis. Het feit dat Hans weer gevraagd werd voor een interview, maakt het programma voor ons alleen maar interessanter. De tv-mensen waren tevens in de wolken met de enkele zinnetjes Kannada die Hans eruit flapte...

De sterren hebben echter laten zien dat ze boven alles echte Indiers zijn: zo kwam het (volledig opgedirkte) nieuwsanker naar Ite - die een slapende Adi op haar schoot had liggen - met een fototoestel. Ite dacht uiteraard dat zij een foto wou trekken van de schattige knul, dus haar verbazing was groot toen ze enkel geinteresseerd bleek te zijn in Ites hoofd. Rare jongens, die Indiers, zou Obelix zeggen.

Maandag 17 december - vrijdag 21 december: Weer een week die voorbij gevlogen is. Elke dag passeren we op Odanadi, waar de tijd vooruit vliegt, om `s avonds vrij moe thuis te komen. We beslisten deze week om eens werk te maken van een echte Engelse les, want uiteindelijk was dat ons hoofddoel. Het leek ons gepast om het over emoties te hebben, na wat er met Asha gebeurd is en ook omdat de kinderen door hun verleden niet echt de bagage hebben om hun emoties op adequate wijze te uiten. We startten dus vol goede moed - ondanks de taalkloof - aan onze eerste les die naam waardig. Met de vrijwilligers verdeelden we de kinderen in groepjes volgens leeftijd, en wij namen de taak om de oudste meisjes onder onze hoede te nemen. We begonnen met het herkennen van de basisemoties bij de anderen. Dit bleek al een hele opdracht, want wanneer we eentje toefluisterden dat ze de anderen moest laten zien dat ze verdrietig was, zei ze: `No sister, I`m not sad. I`m happy`. Tja... Ondanks de moeilijkheden door het beperkte Engels van de meisjes, zijn we er toch in geslaagd om een rollenspel te spelen, en te discussieren over goede en slechte manieren om op verschillende situaties te reageren.

Dinsdag werd het nog eens tijd voor Hans om zich nuttig te maken bij de jongens, dus ondernam hij wederom de helletocht per fiets. Het weer was iets minder (cycloon-effect), dus leek het makkelijker te zullen gaan dan de andere keren. Niets was echter minder waar. Op de terugweg blies de wind zowel bergop als bergaf in het nadeel, waardoor hij volledig uitgeput bij de meisjes aankwam. Het zwakke moment van het klimaat bleek geen toeval te zijn. De volgende dag werden de hemelsluizen immers opengezet, wat ons noodzaakte om in de stad een paraplu te kopen (op het moment dat we al serieus doorweekt waren) en een hele dag nat rond te lopen. Van de stad gingen we immers recht naar Odanadi, en van daar recht naar een typisch Zuid-Indisch dansoptreden. De gezondheidsproblemen van Ite (enorme hoest, loopneus en zere keel) vonden in het slechte weer uiteraard een voedingsbodem om haar nog wat meer te sarren, dus besloot ze donderdag wijselijk om (met koorts) een dagje vrijaf te nemen.

Met het betere weer van vrijdag verdwenen ook de kwalen iets meer naar de achtergrond. We waren dus weer voltallig present op Odanadi, waar we tegen de avond een feestje op poten zetten met onze meegebrachte boxen. Er werd vol overgave gedanst en gezweet in een uitgelaten sfeertje.

Ondertussen zijn we ook begonnen met de voorbereidingen van de kerstdagen. Het vooruitzicht naar een kerstavond onder een stralende zon bij een temperatuur van waarschijnlijk 25 graden of meer, geeft toch een apart gevoel. We proberen echter zo goed mogelijk een kerstsfeer na te bootsen. Met kerstdag gaan we samen met Mileen enkele lekkernijen van thuis proberen te fabriceren om Stanly en Kummi te verwennen, en daarnaast hebben we al een kerstboom gekocht en deze versierd om het huis kerst te laten ademen.

Met al deze vooruitzichten zal ons weekend weer goed gevuld en snel voorbij zijn, waarna we ons weer gaan focussen op nieuwe uitdagingen. We hebben namelijk met alle vrijwilligers bijeen gezeten om nieuwe projecten te bespreken en te verdelen. Zo zullen Mileen en Ite de meisjes binnenkort een workshop geven rond hygiene: menstruatie, handen wassen na toilet en eten, hoe luizenkammen te gebruiken (ze hebben allemaal een hele familie in hun haarbos wonen!) enzovoort.

Hans heeft een zeer interessante taak gekregen. Hij mag zich verdiepen in de Indische wetgeving omtrent human trafficking en prostitutie, de verschillen tussen de deelstaten hierin in kaart brengen, om deze in eenvoudig Engels te vertalen.

We weten dus weer wat doen de komende dagen/weken...

yoga ruimte voor de jongens
(die Hans helemaal gerestyled heeft)


















Slaap kindje slaap












boys` place








Manju wast zijn bord
bij de wasbak/douche/drinkwaterpomp








kitchen









relax zithoekje




















Adi heeft iets iets heel zuur in zijn mond
(let op de warme kleren)






Slang gevangen door Parashu









Kindjes maken zich klaar voor
the rich and famous...








... en oefenen hun stemmetjes al voor de
camera van de TV-ploeg








een beetje verbrand

(valt het op dat we hier geen
mouwloze T-shirts mogen dragen?)

Om even stil van te worden (bis)

Vrijdag 14 december: Vandaag gingen we slapen met het gevoel dat je ook krijgt wanneer je de bioscoop buitenwandelt na een beklijvende thriller, vol sympathie voor de helden, met een gelukzalig gevoel van de adrenaline die door je lijf stroomde alsof je zelf mee achter de bad guys aanzat. Om het beeld volledig te schetsen, moeten we teruggaan naar deze ochtend...

Hoog bezoek in Odanadi: een cameraploeg komt beelden schieten van de infrastructuur, stichters Parachu en Stanly interviewen, en ook een reactie vragen van enkele vrijwilligers, waaronder wij. Ons grote debuut op het internationale witte doek zal niet lang meer uitblijven wanneer ons optreden door kenners bekeken wordt. Het opzet is om met deze beelden een documentaire te maken voor de UNODC (United Nations Office on Drugs and Crime). Odanadi Seva Samsthe werd als organisatie gekozen omdat zij in hun domein (human trafficking en prostitutie) het best te werk gaan volgens de makers. Hun organisatie is namelijk een reeds 17 jaar draaiende machine, die niet enkel bouwt op bijeen gebedelde fondsen. Ze maken onder andere gebruik van `sociale wisselwerking` om hun doelen te bereiken. Daarnaast zamelen ze vooral voorwerpen in van welwillende kunstenaars om te verkopen, wat ze ook doen met allerlei creaties van de kinderen. De sociale wisselwerking houdt in dat ze een soort samenwerkende vennootschap vormen met (lokale) politici, advocaten en politie. Een voorbeeld: de politici kaarten thema`s als human trafficking aan in het parlement, en krijgen zo steun uit het Odanadi-kamp als voorvechters van de goede zaak. Advocaten voeren rechtszaken voor Odanadi, in ruil voor de positieve publiciteit die deze zaken hen verschaffen. Zij proberen ook de invloed, die zij kunnen uitoefenen bij het totstandkomen van wetgeving, aan te wenden om tot strenge wetten te leiden.

Allemaal zeer mooi, maar Odanadi heeft deze positie niet zonder vallen en opstaan bereikt. Bij het avondeten kaartten we met Stanly wat na over het bezoek van de cameraploeg, en hoorden we dat hij en de andere medewerkers nog elke dag moeten ijveren om deze positie te behouden. Nu begint immers het spannende hoofdstuk over Odanadi. We schrijven 14 jaar geleden, wanneer Stanly een gast van 24 was, en Odanadi een jonge organisatie. Rond middernacht wordt hij gebeld door een meisje, in paniek, met de vraag haar te komen redden in de obscure achtertuin van de fruitmarkt, een verzamelplaats voor pooiers en gangsters. Idealist als hij is, gaat Stanly er met de scooter op af. Aangekomen bij de ingang van de fruitmarkt (een volledige ommuurde binnenplaats) vertelt hij gelukkig aan een prostituee waarom hij komt, en vraagt hij waar het meisje zich bevindt. De vrouw zegt hem onmiddellijk dat er geen sprake kan zijn van een meisje, en dat het waarschijnlijk om een valstrik gaat... Zij stelt daarom ook meteen voor om met haar collega`s mee te gaan om Stanly rugdekking te geven. Vlak nadat hij het hol van de leeuw betreedt, voelt hij de vijandige sfeer. De prostituees laten echter onmiddellijk zien dat het straatleven hen op een onwaarschijnlijke manier gehard heeft. Ze roepen het schorem toe, dat het geen echte venten zijn, maar slechts eunuchen, en dat ze maar snel vanuit hun schuilplaats moeten te voorschijn komen om hun mannelijkheid te bewijzen, dit terwijl ze hun rokken omhoog tillen. Dit staaltje blufpoker miste zijn uitwerking niet, en zo ontsnapte Stanly aan een flink pak slaag of zelfs erger. Zijn respect voor de prostituees klonk duidelijk door in zijn verhaal.

Dit is echter maar het begin van een eindeloze horrorserie. Stanly, Parachu en co gaan immers af en toe op achtervolging om traffickers op heterdaad te betrappen. Ze willen namelijk niet wachten tot de politie iets onderneemt, omdat er ook vaak corrupte exemplaren tussen zitten die de gangsters op voorhand verwittigen. Ze hebben dus een hele strategie ontwikkeld, die gaat van undercoverwerk als klant, als trafficker - gewapend met een kleine videocamera - of het onvervalst bespieden vanuit een boom of vanonder een wagen. Vandaag (zaterdag) kon Hans enkele krantenknipsels inkijken waarin opgezette valstrikken van Odanadi uit de doeken gedaan werden. De achtervolgingen zorgen echter soms ook voor hachelijke situaties. Zo is het bijna zover gekomen dat Parachu zelfmoord pleegde om te ontsnappen aan woedende traffickers. Hij geraakte geisoleerd van de rest nabij de brug over de Cauvery-rivier. Ongelukkig genoeg voor hem was het droog seizoen op dat moment, dus onder hem gaapten enkel stenen in de diepte. De gewapende gangsters zaten hem op de hielen, dus zag hij geen andere uitweg dan de dodelijke sprong maken... toen er plots sirenes weerklonken. Als een gek begon hij te roepen: `Police, police!` De gangsters waren in de overtuiging dat het versterking voor hem betrof, en namen de benen, hoewel het in realiteit een escorte voor een passerende minister bleek te zijn. Een geluk uit de duizend, zoals het enkel in films van good guys tegen bad guys voorkomt.

Nog is de strijd niet gestreden. Amper 2 jaar geleden werden Stanly en Parachu - en hun families - bijna het slachtoffer van een samenzwering van traffickers, corrupte politici en politiemannen. Stanly werd hiervan telefonisch op de hoogte gebracht door een politica die een vergadering had bijgewoond. Hij wilde zich echter niet laten afschrikken, en vermoedde zelfs dat zij hem bang wilde maken en zo zijn activiteiten zou willen lamleggen. Het was pas na een tweede telefoontje, van een bevriende politieagente, met exact hetzelfde verhaal, dat hij dit serieus nam. Het kwam erop neer dat ze Odanadi met de grond zouden gelijk maken, Stanly en Parachu openlijk zouden afranselen alvorens hen uit te leveren aan de politie en een uit de lucht gegrepen klacht neer te leggen. Stanly begon direct zijn netwerk aan te spreken om een veilig adres te vinden voor beide families en zelf onder te duiken. Ook trof hij maatregelen voor Kumudini voor een eventuele ongelukkige afloop. Ondertussen bleef hij echter strijdvaardig, en contacteerde de hoogste instanties waarmee hij banden had: mensenrechtenorganisaties en een politiechef. Snelle actie bleef niet uit, en de menigte werd gestopt voor ze Odanadi bereikte. De corrupte politiemannen, waaronder de lokale overste, werden geroyeerd.

De besproken gevallen worden afgewisseld met de gebruikelijke smerige roddels over medewerkers van Odanadi. Deze zouden zelf de meisjes misbruiken, Stanly en Parachu zouden een mega-bordeel uitbaten en de westerse vrijwilligers zijn enkel sekstoeristen. Het resultaat is dat beide families continu geviseerd worden door bepaalde groepen, en dat ze constant het gevaar lopen om een `ongeluk` te krijgen.

Deze roddels resulteerden vorig jaar in de arrestatie van Parachu. De aanklacht betrof het uiten van doodsbedreigingen tegen een meisje dat Odanadi ontvlucht was. Dit meisje heeft echter een sociale gedragsstoornis en werd onder druk gezet door traffickers. Haar stoornis deed haar op bepaalde tijdstippen liegen, stelen en op zoek gaan naar veelvuldige seksuele contacten. Het is enkel door de getuigenis van haar ouders, en een late inkeer van het meisje, dat Parachu slechts een dikke week in voorhechtenis heeft moeten zitten. Deze periode moet een hel geweest zijn, want hij zat daar onder andere tussen gangsters die door zijn toedoen achter de tralies terecht waren gekomen, en hem dus enkele keren zwaar aangepakt hebben.

Dit alles heeft ons zwaar geschokt, en sterkt ons alleen in de overtuiging dat we hier een goede zaak dienen. Onze appreciatie en bewondering voor onze host father en zijn organisatie is enkel toegenomen!

Lachebekje Hani





































Maatwerk























Stanly, Kumudini & Hani

Vreugde en verdriet liggen dicht bijeen

Dinsdag 11 december: De dag begon nochtans goed...

We waren al enkele weken aan het broeden op een mogelijkheid om de mighty Taj Mahal te bezoeken. We durven immers niet thuiskomen, zeggen dat we drie maanden in India zaten en dan beweren dat we dit wereldwonder niet gezien hebben. Gisteren bezochten we een travel agency en vroegen info omtrent vluchten van Bangalore naar Delhi en terug. Met een beperkt budget in ons achterhoofd, vielen de prijzen dik tegen. Vandaag zouden we naar een ander travel agency trekken en zou Mileen in Bangalore (ze is daar twee dagen om een verlenging van haar visum te regelen) eens gaan informeren. Na weeral een sisser in het reisbureau in Mysore, kwam het verlossende telefoontje van Mileen. We gaan naar de Taj Mahal (jawel, en dit zonder het vooropgestelde budget te overschrijden)!! Dinsdag 22 januari vertrekken we met de bus van Mysore naar Bangalore, waar we een nacht verblijven. Om 5u50 vliegen we dan in een kleine drie uur naar Delhi. Daar aangekomen, nemen we de bus of trein naar Agra om twee nachten en anderhalve dag te vertoeven in het aangename gezelschap van de Taj Mahal. Vrijdag 25 januari vliegen we dan terug naar Bangalore, pikken onze overige bagage (die we eerder bij de neef van Dayal zullen droppen) op, overnachten opnieuw in Bangalore en vliegen de volgende avond terug naar jullie! Perfecte afsluiter.

Maar `s namiddags sloeg het noodlot toe... Hans vertrok per fiets naar de jongens om weeral eens noeste arbeid te verrichten, terwijl Ite zich richting de meisjes begaf. Enkele uren later arriveerde ook Mileen (terug uit Bangalore) bij de meisjes. Ze vroeg of Ite al bij Asha (13-jarig meisje dat anderhalve week geleden beviel) was geweest. We hadden namelijk afgesproken om dit minstens 1 keer per dag te doen omdat ze altijd op haar kamer zat met de baby en niet buiten kwam. Ite vertelde dat ze tien minuten geleden even was langs geweest, maar dat de baby sliep dus dat ze na vijf minuutjes al weer weg was om ook vermoeide Asha even te laten rusten nu de baby stil was. Mileen besloot ook even hallo te gaan zeggen. Een paar minuten later stond Odanadi op zijn kop en sleurden een paar meisjes Ite mee naar boven. Daar trof ze Mileen totaal overstuur aan. Zij had namelijk zopas ontdekt dat de baby niet meer ademde... Nadien bleek dat Asha haar eigen kind gedood had... Asha wou het kind - dat het gevolg was van een verkrachting, zoals we al eerder vertelden - niet en hoopt na deze daad wel terug te mogen keren naar haar familie... De combinatie van sociale druk en kinderlijke logica leidde dus spijtig genoeg naar dit tragische voorval.

Woensdag 12 december: Na dit diepe dal gaat het leven gewoon verder in Mysore en Odanadi. Vandaag gingen we met zijn allen dan ook terug aan de slag voor de kinderen. Deze keer via niet rechtstreeks persoonlijk contact. We gingen immers in het centrum van de stad de straat op om winkeliers warm te maken voor de wenskaarten die Odanadi heeft gemaakt om fondsen te werven. De structuur van het Indische bedrijfsleven werd ons na enkele pogingen duidelijk: niemand heeft enige bevoegdheid om beslissingen te nemen, op het inpakken van voedingswaren, het serveren van koffie of het brengen van de rekening na. Telkens kregen we dus hetzelfde verhaal te horen: you have to wait for the manager, he`s not here right now etc. Of nog een dooddoener: `contact the head office in Bangalore`. Echt veel bestellingen voor kaarten konden we dus niet noteren. Meer zelfs: het was pas in de laatste shop die we aandeden dat we 300 kaarten aan de man konden brengen. De eigenaar beloofde ons bovendien om zijn contacten aan te spreken en wanneer we zijn bestelling leveren, zal hij ons nog enkele adresjes aan de hand doen.

Door onze eerdere mislukte pogingen, werd ons creatief brein echter wel aan het werk gezet. We kwamen zodoende op het idee om Unicef-gewijs de straat op te gaan met een bundel kaarten onder de arm en een kind van Odanadi aan de hand. Hun kennis van het Kannada in combinatie met ons Westers en (hopelijk) betrouwbaar voorkomen kan de man/vrouw in de straat hopelijk wel warm maken om een kaart (of liever nog een pakketje kaarten) te kopen. Het doel dat Stanly en Parachu vooropstelden was immers 30.000 kaarten. Tot op heden is daarvan 1/100 verkocht... Tot onze terugkeer focussen we ons dus naast het welzijn van de kinderen ook op marketing en verkoopstalent. Hopelijk met vruchtbaar resultaat.

Na ons bescheiden succesje in verband met de kaarten, besloten we om toch nog even langs de kindjes te passeren. We wisten dat de interim-yogaleraressen voor hun afscheid kerstkadootjes gingen uitdelen. Dit wilden we uiteraard niet missen. De gelukkige gezichten waren weer geld waard. Voor iedereen was er een (groot of klein) pak voorzien, met speelgoed, pennen, sari`s, oorbellen en nog veel meer. Een uitgelaten sfeer was het gevolg, en allemaal kwamen ze voorbij ons om dolgelukkig hun buit te tonen.

Donderdag 13 december: Nu quasi de helft van ons verblijf hier gepasseerd is, is het misschien tijd om een tussentijdse balans op te maken.

Onvergetelijke ervaringen: ontelbaar.

Toiletbezoeken: eveneens ontelbaar.

Lichamelijke ongemakken: relatief beperkt gebleven.

Persoonlijke hygiene: is de afgelopen decennia al beter geweest.

Even wat meer uitleg. De eerste maand hebben we zodanig veel beleefd, gezien en geleerd, dat het goed is dat we foto- en videocamera steeds bij de hand hadden. Om jullie mee te laten genieten bij onze terugkeer, maar ook om later te bekijken en te herbekijken, wegmijmerend bij ons fantastisch avontuur hier. De eerste 2 weken op Odanadi zijn zo mogelijk nog verrijkender. De tijd vliegt voorbij, en de band met de kinderen werd wonderbaarlijk snel hecht.

Na een eerste maand waarin we begonnen te denken tot een groep van Ubermenschen te behoren die immuun zijn voor spicy eten en de Indische aanslagen op het darmstelsel, worden we nu al enige tijd geplaagd door een raar buikgevoel. Geen massa sprints richting plee elke dag, maar wel op tijd en stond een hevige kramp gevolgd door een kort en krachtig toiletbezoek. Een mooi gevormd en vast exemplaar zouden we niet meer herkennen. Faeces horen te stromen, snel geklaard, vegen en wegwezen. Hierbij moeten we misschien even vermelden dat de Indische leidingen geen toiletpapier kunnen slikken (en wie neemt hen dat eigenlijk kwalijk, wij zouden dit ook niet slikken), dus zijn we genoodzaakt van de resten die we van onze uitgang schrapen in een plastic zakje naast het toilet te bewaren... Zeer bevorderlijk om lekker lang op het toilet te blijven zitten met een boekje, is dit niet. Indiers hebben dit probleem uiteraard niet, want het gebruik van toiletpapier vinden zij maar een vunzige gedachte. Wie smeert nu zijn uitwerpselen uit aan zijn eigen kont?? Even wat fris water tegen de billen kletsen en broek optrekken, vinden zij veel eleganter.

Wat betreft de lichamelijke ongemakken dan. Enkele opstoten van enorme jeuk door iets te veel muggenbeten en de eerder besproken bloedblaren zijn hier het enige vermeldenswaardige. In een relatief goede fysieke conditie vatten we dus de tweede helft aan.

En de persoonlijke hygiene misschien om af te sluiten. Of liever: het gebrek hieraan even in de verf zetten. Warme douches sinds het vertrek: 2,5. Onze eerste dag in Toms Hotel (in Bangalore) deed onze verwachtingen hieromtrent geen goed. We hadden immers meteen warm klaterend water, en een verkwikkende douche spoelde toen de reis weg, tegelijkertijd de geachte voedend dat India nog niet eens zoveel verschilde van onze thuis. Na aankomst in de Youth Hostel was dit snel verdwenen. Warm water hadden we er regelmatig, maar we leerden er het emmer-douchen kennen. Bij Stanly tenslotte slagen we er niet in om langer dan 15 seconden warm water op te wekken, waarna het overgaat in lauw dat neigt naar koud... We wassen ons dus meestal vrij snel, hoewel we vuiler worden dan thuis. Het resultaat is dat we onszelf zelden fris voelen.

Onfris gaan we hoe dan ook vanavond uit in Mysore. Urban party van 21u00 tot 23u00. Snel alle remmen los gooien is dus een vereiste.

De was en de plas
op grootmoeders wijze










Opgepast, schoolgaande geiten...










Jehma


























































Jehma, Jyothi & Jyothi










Ite & Mileen met roos, volgens Indisch (vrouwelijk) gebruik
(geen schilfertjes, maar de roos in de zin van bloem)











Kurta voor Hans











Bloedblaren + doorwerken
= open bloedbaren en wild vlees








Hans met reptiel op broek











Hans schiet foto`s sneller dan zijn schaduw










Uit het straatbeeld gegrepen











Aditya = zon (Adi voor de vrienden)
wordt primitief gewassen door Mileen












Maya, Ite & Jyothi