Dinsdag 25 december: Onze eerste kerst op bijna 5 tijdzones van huis. Als we al een moeilijk moment zouden meemaken tijdens onze 12 weken hier, hadden we dat rond deze periode verwacht. Onze gedachten zijn inderdaad enkele keren afgedwaald naar de frivoliteiten op het thuisfront, maar onze dag was er ook eentje om in te kaderen. Een kerstdag om nooit te vergeten!
We begonnen in de voormiddag met de voorbereidingen van onze bijdrage aan het kerstmaal. De kaaskroketten werden gepaneerd en naast het frietvet gelegd, het deeg voor de appelbeignets klaargestoomd. Ook Stanly liet zich niet onbetuigd in de keuken (Kumudini was op kerstavond al bezig geweest met voorbereidingen tot 24u, dus nu was het zijn beurt), en bereidde onder andere een Chicken Biryani voor een heel regiment. Tegen 15u gingen we aan tafel voor een `linner` (lunch + dinner). Onze gefrituurde kaaskroketten waren overheerlijk, en werden ook door Stanly, Kumudini en yogalerares Nancy zeer geapprecieerd, door Kumi`s vader en de buurman iets minder. Zij vonden ze nogal spiceless...
Voor de rest werd de tafel bezaaid met Indische sweets, fruitsla gespekt met `strawberry custard`, varken, vis in een krokant jasje, de biryani uiteraard en gekookte eitjes. Een zeer vol gevoel was het resultaat na een uurtje schransen. Onze appelbeignets werden wijselijk in de wachtkamer gezet om van te genieten wanneer onze magen terug naar lekkers verlangen.
Na ons feestmaal trokken we - volledig opgekleed in sari en kurta - naar Odanadi. We hadden met Nancy en de vrijwilligers immers enkele kilo`s chocoladetaart laten maken om hen allemaal op een stukje te trakteren. Daar aangekomen, ging de aandacht eerst naar onze kleren, vooraleer de aandacht van de kinderen naar de taart verschoven werd. De nodige complimenten over onze typisch Indische klederdracht werden aan ons geadresseerd, gepaard met een welgemeende `Happy Christmas` (nee, geen merry hier in India) voor Hans brother (Hans`ana) en Ite sister (It`aka).
Na zelf een tijdje in het middelpunt van de belangstelling te hebben gestaan, werd de taart versneden en kreeg iedereen zijn deel. Er werd flink doorgesmuld, waardoor 10 minuten later van de 6 kilogram taart geen spoor meer overbleef. De kinderen vonden het nodig om hun dankbaarheid nogmaals te ventileren, dus volgde een nieuw rondje handjes schudden en `Happy Christmas`. Hetzelfde tafereel hadden we daags voordien al gezien bij de jongens, waar we ook een kilo taart waren gaan leveren.
Onze dag was op dat moment nog niet gedaan. `s Avonds gingen we nog naar de grootste en oudste kerk van Karnataka om de kerstsfeer op te snuiven, ondertussen zeer bewust van de vertering van al het voedsel die in ons aan de gang was. Toen we bij de kerk aankwamen, werd de aandacht van de menigte onmiddellijk naar ons - westerlingen in Indische kleding - gezogen. We voelden ons filmsterren toen iedereen ons vol bewondering aankeek, naar ons toekwam voor een praatje, een handdruk of een foto. Veel passanten fluisterden Ite in de gauwte toe: `very nice dress miss`, en gelijk hadden ze.
Tegen half tien reden we huiswaarts, doodop, om daar nog twee telefoontjes te plegen en dan moe en vol(daan) in slaap te vallen...
4 opmerkingen:
dag indieers
ja daar begint het wat op te lijken he. na de foto's zo te zien in jullie nieuwe klederdracht. Het staat jullie inieder geval alletwee super goed. Je ziet hier kom je ook kilo's aan als je niet oppast wat je eet maar daar ook zene of dat je nu ziek bent geweest of niet. Overal vieren ze kerstmis en nieuwjaar.
alle ik zal jullie nog wat laten werken en genieten van ginder.
grtjs buurwoman
dag iteke en hans
het doet mij plezier te lezen dat ge niet te veel heimwee hebt ja het is eventjes geleden dat ge nog iets van mij gehoord hebt maar dat wil niet zeggen dat ik jullie vergeten ben .het zal nu weer een tijdje duren want ik vertrek zondag op reis voor 14 dagen maar daarna zal ik met plezier terug jullie avonturen lezen nog een hele dikke dikke knuffel en vele kusjes xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx van ons allemaal oja en de nathan is echt plezant aan het worden
Moe en voldaan...dat kan ik geloven! Misschien zijn dit wel 2 belangrijke woorden om jullie avontuur tot hiertoe samen te vatten. Of nee, toch nog één vergeten... mooi! Niet alleen de omgeving daar of de inkom van het centrum of die ongelooflijk stralende kindergezichtjes (bij de mama's daarentegen is wat ze beleefd hebben soms af te lezen in hun ogen), maar zeker ook jullie. Zowel wat en hoe jullie het allemaal beleven en beschrijven als hoe jullie er nu uitzien. Toch getrouwd, ... net echt!
Ik ben benieuwd naar het relaas van de nacht van de meisjes in het jongenskamp. Hopelijk geen slangen-of spinnenbeet of iets dergelijks opgelopen? We horen het morgen hopelijk wel!!
Oh ja, bijna vergeten, alweer iets moois ... jullie kerstkaartje... gewoonweg prachtig en zo lief! Nu vind ik het zeker spijtig dat het met de onze misgelopen is.
Liefste Ite en Hans,
Wat vloeit de tijd toch vlug voorbij! Nu pas hoort gij iets van ons en jullie komen al bijna terug! Ik wilde nog vlug vertellen over de 50e verjaardag van Ann. Die zat vol verrassingen. 't Feest was 6 dagen vroeger dan de 21e. Yasmin ging op WE met de scouts en moest naar de trein gebracht worden. Maar Yasmin wilde ook 't feest van haar mama meemaken! Dus Felix en Ann brachten Yasmin naar 't station, maar zij werd stiekem door onze Patrick weggehaald. Felix en Ann naar huis, maar ... hij vertelde haar onderweg dat hij nog een verrassing had en moest Ann dus geblinddoekt in de auto gaan, rondjes rijden om Patrick en Yasmin toe te laten naar de feestzaal te komen. Dan Ann, blinddoek af, in de zaal aangekomen met familie en vele vrienden. Zij was echt aangedaan en toen hebben wij allen samen tot in de vroege uurtjes verder gevierd!
Wij wensen jullie verder nog een vruchtbare maand met de kindjes die gij bezig houdt, een zalige en vreugdevolle kerst en een gelukkig en vrolijk nieuw jaar en een voorspoedige terugkomst van jullie beiden vol zoete, spannende, leerrijke herinneringen!!
Bonny en Bonpapa
Een reactie posten