Odanadi meets Hans & Ite

Maandag 3 december: De eerste werkdag. Na een kennismaking zaterdagavond, en een bezoekje van 3 uur zondag, is het nieuwe er al wat af. Gewenning is niet echt meer nodig, dus kunnen we er direct invliegen. Spelletjes en eenvoudige gesprekjes in het Engels of Kannada volgen elkaar op.

Vandaag is al meteen een ongewone dag. De jongens zijn namelijk omwille van een feestdag (de verjaardag van de architect van het nieuwe meisjesgebouw) allemaal aanwezig op Odanadi, waar ze normaal op 30 minuten daarvandaan verblijven in een minimalistisch complex. In vergelijking met hen baden de meisjes in weelde. Voor Hans was dit een positieve zaak, nu hij niet steeds met meisjeszaken moest bezig zijn, maar gewoon een potje cricket kon spelen met de jongens. Cricket moet hier wel in de ruimste betekenis van het woord geinterpreteerd worden: een stukje hout dat we vonden, werd de bat, een tennisbal deed de rest. 1 pitcher, 1 slagman, en voor de rest vangers. Pitchen, slaan en wachten. Lukt iemand een vangbal, wordt er gewisseld. Zeer eenvoudig, maar als het met volle overgave wordt gespeeld, kan je er behoorlijk wat uren mee vullen.

Dinsdag 4 december: Vandaag is het een zeer speciale dag => de kinderen gaan op trip naar het waterpretpark! Dit is echt wel uitzonderlijk, het valt nog niet eens om het jaar voor. En of het eraan te zien was. Beeld toen we aankwamen in Odanadi: opgewonden, joelende kinderen op hun paasbest gekleed (lees westers = jeans, T-shirtje en schoenen en hoeden die wij zo uit onze verkleedkist kunnen plukken) die dolenthousiast rond renden. Een zalige chaos en sfeer!

Een jeep moest de 75 kinderen (tussen anderhalf en 23 jaar oud, jongens en meisjes) en 8 begeleiders (waarvan 6 vrijwilligers) ter plaatse brengen. Gevolg: jeep VOLproppen en vier keer over en weer rijden. Indische toestanden. Impossible is not an Indian word...

Daar aangekomen kregen we allemaal een verfrissende Fanta (feest!) vooraleer we ons gingen omkleden = andere kleren aandoen om in het water te gaan...

Meer dan zes uur hebben we doorgebracht in het waterpark en het was genieten. De kinderen wisten niet waar eerst kijken, ploeterden als wilden in het water en het kon hen niet schelen dat het na een tijdje echt heel koud werd in hun natte kleren. Ook een lunch en ijsje stonden op het programma. Een dag om nooit meer te vergeten!!

Woensdag 5 december: Even een dag schetsen in het Indische leven van Hans en Ite. Opstaan om 8u voor een (warm) ontbijt om 8u30. Hierna gaan we ofwel naar de stad met Mileen (met z`n drieen op de scooter), internetten of met de honden wandelen enz. Om 12u30 vertrekken we dan te voet (30 minuten) naar Odanadi. Daar lopen vooral de kleintjes rond die nog in Odanadi les volgen. De meeste groteren gaan naar scholen in de buurt. De hele dag bestaat uit spelen, praten, samen lezen, zingen (`eerst jullie een Vlaams nummer en dan wij een Indisch` Lais, Clouseau, K3 en Marco Borsato komen goed van pas). Om 13u30 is het lunch. Elke dag krijgen de kinderen hetzelfde! Wij zijn dus al lang blij dat we enkel de lunch daar meepikken. Op het menu staat rijst met een bruine saus waar soms wel eens een afwisseling van groenten in kan zitten. Iedereen zit samen op de grond, zingt een dankwoord en valt aan met de handen. Hierna wast ieder zijn eigen metalen bord. Na de middag is het dan `les`. Echt wel tussen grote aanhalingstekens. De (enige) klas bestaat uit een kale ruimte (hier gaan we dus al verandering in brengen met de mooie prenten van mama Martine), een paar matjes waarop de kinderen zitten en 1 leerkracht. De leeftijd schommelt tussen de 4 en 17 jaar. Les geven op niveau zit er dus niet echt in. Voor de kleintjes wordt een verhaal in Kannada of Engels voorgelezen en wordt er terwijl uitgebreider ingegaan op het onderwerp d.m.v. vraag en antwoord. De groteren houden zich bezig in hun schriftje met schrijven, bekijken een boek of lezen hardop voor ons voor. Dit gedurende enkele uren zonder pauze. That`s it.

We hebben al afgesproken met Mileen om eens de groten apart te nemen en hen volledige aandacht, en als het even kan, les te geven en een andere keer de kleintjes zodat de leerkracht zich kan focussen op de ouderen.

In de klas is een stok voorhanden waarmee geslagen wordt als de kinderen stout zijn. De leerkracht gebruikt dit middel niet vaak en niet hard, maar de kinderen onderling daarentegen... Vandaag meegemaakt dat een grote een kleintje aan het slaan was op armen en benen. Ite ging er onmiddellijk naartoe toen ze dit zag. Het kleintje rende meteen naar de wasplaats om de geslagen plekken af te koelen en Ite volgde haar. Toen ze terugkwamen, vroegen de kinderen: `Sister sad?`. Hierna geprobeerd om met de grote te praten. Waarschijnlijk 1 van de volgende dagen gebeurt het toch terug...

Om 16u komen alle kinderen van de buitenscholen terug en tegen 18u30 vertrekken wij - na uitgebreid gekus en geknuffel - naar huis. Hier zakken we meestal moegetergd op ons bed, lezen wat, eten om 20u30, douchen en gaan slapen. De kinderen zijn echt superschattig, aanhankelijk, dankbaar om je aandacht en heel vrolijk als je weet wat ze meegemaakt hebben.

Naast vrijwilligers is er een housemother, een leerkracht en studenten social work. Deze laatste zie je nooit met de kinderen bezig... Stanly en Parachu zijn de oprichters en tevens directeurs van Odanadi. Zij zorgen voor de administratieve zaken en geven psychologische begeleiding.