200 jaar terug in de tijd (ongeveer)

Vrijdag 28 december en zaterdag 29 december: Al enkele dagen hing het vooruitzicht van een spannende trip in de lucht: een avondje bij de jongens, met een nachtelijke wandeling door de hen omringende wildernis, gevolgd door een nachtje in hun bescheiden slaapcomplex. Parachu had dit fantastische idee uitgedokterd, en had al te pas en te onpas data vooropgesteld waarop het nu eindelijk ging gebeuren.

Zoals vaak bij dingen waarop met spanning gewacht wordt, kwam ook dit alsnog uit de lucht gevallen. We gingen immers zonder verwachtingen naar Odanadi voor wat we dachten dat een gewone werkdag zou worden, maar hoorden geruchten over de trip naar de jongens. Tegen beter weten in gingen we eens polsen bij onze vriend Parachu naar de stand van zaken. Hij meldde doodleuk dat we binnen een uurtje zouden vertrekken en vroeg of we zin hadden om mee te gaan. Vaarwel uitgestippeld strijd(shop)plan voor het weekend, hallo jungle, Tarzan en Jane komen eraan...

Uiteraard wilden we deze kans niet laten schieten, dus gingen we snel even langs huis (zo voelt de woonst van Stanly ondertussen al aan) om wat survival-spullen mee te nemen. Even later zaten we in de jeep naar de jongens, nog nagrinnikend bij de gedachte aan het geweldig organisatorisch talent van de Indier-met-de-pet. Onze jeep zat weer goed gevuld, naast wijzelf zaten er weer een 15-tal meisjes bijeengepakt. Nadien reed chauffeur Manju nog eens over en weer naar Odanadi om een tweede lading te halen.

Aangekomen bij de jongens startten wij - onervaren westerse Robinsons - onmiddellijk met de voorbereidingen om een gezellig kampvuur aan te leggen. Na een tijdje kregen we de fik in wat hout, waarna de toon was gezet voor een avond met een warme gloed van gezelligheid. Rond het kampvuur werden direct enkele spelletjes gespeeld in afwachting van het avondmaal. Dansen, zingen en acteren, het passeerde allemaal de revue.

Na een stevig dineetje bij het knetterende hout, trokken we de bush-bush (term ontleend aan onze Nederlandse vriendin Lisa, en dit betekent zoveel als `jungle`) in voor een maanwandeling. Daarbuiten in de ongerepte natuur heb je inderdaad een prachtig zicht op de maan, en een sterrenpracht waarvan je bij ons verstoken blijft door de felle lichtvervuiling. Begeleider Ramu (de oudste van de jongens) moest herhaaldelijk de troepen aansporen om hun mond dicht te houden om op die manier de ervaring nog beter te kunnen opslorpen. Na onze wandeling zaten we nog een vijftal minuutjes met gesloten ogen in stilte bij elkaar om een te worden met de natuur. Hierna zochten we onze slaapplaats op, ons onderwijl realiserend dat we nog niet wisten waar we gingen dutten. Er waren immers maar bedden voor 15 personen, terwijl we met een bende van 50 de nacht gingen doorbrengen. Volledig op zijn Indisch werden de bedden - die door de jongens heldhaftig werden afgestaan aan het zwakke geslacht - natuurlijk dubbel of driedubbel bezet. Dit loste nog niet alle praktische problemen op, dus werd ook de keuken benut door Mileen, Ite en de twee Zweedse vrijwilligsters. Hans ging gewoon buiten slapen met de jongens, onder de blote hemel. Als bed en matras namen voor zowel Hans als Ite een dun yoga-matje de honneurs waar. Het slapen van twee regels hierboven mag dus best eufemistisch opgevat worden. Ite lag met haar yoga-mat strategisch boven een put (niet bevorderlijk voor een goede nachtrust) en met haar hoofd aan het tochtdeurgat. Hans lag bij het uitdovende houtvuur, op de kille grond en onder de warmtegolven die er nog vanaf straalden. Ver buiten de stedelijke bebouwing koelt het `s nachts enorm af, en onze linnen slaapzakken waren dan ook niet bestand tegen de fel afgekoelde temperatuur. Hans voelde naarmate de tijd vorderde de kille dauw op hem neerdalen, ondertussen de oordopjes - die ons waren aangeboden om de beestjes uit onze oren te weren - op hun plaats houdend.

`s Ochtends werd er niet bepaald uitgeslapen. Bij het krieken van de dag (6u) begonnen onze Indische metgezellen geluid (lees: lawaai) te produceren, en als je daarbij de rijzende zon optelt, sta je om 6u30 `fris` en `gewassen` (twee zeer noodzakelijke aanhalingstekens) te pissen tussen de hooiwagens (geen wagens met hooi maar Ites levende nachtmerrie: spinnen). Even later waren we al aan het werk om Hans` werk van zijn vorige bezoekjes met man en macht te vervolledigen. De gegraven gracht moest immers gevuld worden met aarde die wel geschikt was om groenten en fruit in te planten. Uiteraard heeft onze vriend de schepper deze aarde een flink eind van de gracht ter beschikking gesteld, zodat er duchtig met emmers en kruiwagens potgrond gesleurd kon worden. Dit deden we om de tijd (puffend en zwetend) te doden tot het ontbijt... om 11u!

Hierna ging het labeur gewoon door, en trokken we de bossen in om hout te sprokkelen. Hieraan kwam abrupt een einde toen Hans zijn onhandigheid combineerde met het gebruik van een mes, en zodoende een stukje vinger scheidde van de rest ervan. Bloedend als een rund (ervoor zichzelf kwetsend als een rund, dus u ziet het: hij werd helemaal een met de natuur) strompelde hij onderrsteund door kranige Ite terug naar de `bewoonde` wereld, waar Parachu hem deskundig verzorgde. Er werd flink wat aloe vera op de wonde gesmeerd, evenals Dettol om te ontsmetten, alvorens de vinger werd ingepakt. Hierna werd uit voorzorg toch maar de aftocht geblazen, om gediplomeerde verzorging te zoeken in de geciviliseerde wereld. In het hospitaal werd er weer serieus ontsmet, waarna de loshangende homp vlees werd opgetild om de schade op te meten, om vervolgens te besluiten dat het vleesje reddeloos verloren is en dus afgeknipt moet worden (gewoon met de schaar). Naaien is voor mietjes, het vlees groeit wel terug (zeggen ze en hopen we).

Desondanks is ook deze tweedaagse er eentje om te onhouden!