Fysieke arbeid sloopt Westerse mietjes

Donderdag 6 december: Vandaag de eerste kennismaking met de habitat van de 14 jongens. Deze kerels hadden we eerder al leren kennen als positief ingestelde knullen, een echte vriendengroep die het voor elkaar opneemt en goed zorgt voor elkaar. De leeftijden schommelen hier tussen de 8 en 17 jaar.

Toen we aankwamen bij hun woonst, konden we onze ogen niet geloven. Dat deze jongens zo goedgemutst door het leven gaan, is meer dan bewonderenswaardig. Ze hebben werkelijk niets te veel: hun keuken is vorige maand (terwijl ze hier al twee jaar verblijven) uit klei opgetrokken met medewerking van vrijwilligers, met een dak van gevlochten palmbladeren. Hun slaapvertrekken kennen dezelfde opbouw. Dit ongemak is te wijten aan een problemen met de onroerend goed-maffia. Het stuk land waar de jongens verblijven, is legaal eigendom van Odanadi, maar voorlopig mogen er geen duurzame constructies op neergepoot worden, omdat deze dan misschien onder druk moeten afgebroken worden, of zelfs platgebrand... In afwachting van een betere behuizing, gedragen de jongens zich allerminst pessimistisch. Ze prijzen zich gelukkig als grondeigenaars van een mooi stukje land in the middle of nowhere, en maken er elke dag door middel van noeste arbeid iets meer hun thuis van. Om hen van eten te voorzien, loopt hun Ama (mother) er rond. Zij bekommert zich met hart en ziel om de jongens, en fungeert als een ware surrogaat-moeder voor zowel de kleintjes als de groten. Zij is meteen ook de enige volwassene die dagelijks bij de jongens verblijft (en slaapt). Voor de rest neemt vooral struise Ramu (17 jaar) de leiding van de jongens op zich, daar hij niet meer naar school gaat. Ook Manju loopt er heel de dag rond, maar waagt binnenkort terug een poging om te slagen voor enkele examens. Verder over de infrastructuur: de jongens hebben ongeveer 50 toiletten (elke boom doet daarvoor dienst) en een waterpomp voorziet hen van drank en water om zich te wassen.

Nadat we deze eerste indrukken hadden verwerkt, werden we aan het werk gezet door Manju. Met echt landbouwersmateriaal gingen we de aarde te lijf om het pad te effenen voor teak-planten. Het doel was simpel: elk plantje dat we ontdekten, moesten we zoveel mogelijk ruimte geven. Al het onkruid wegkappen, de aarde omploegen, ophopen rond de wortel en een bedding maken zodat de plant optimaal water kan absorberen. Op die manier hopen ze binnen een jaar (of meer) het teakhout te kunnen gebruiken voor nieuwe infrastructuurwerken.

Na enige tijd verwoed op de grond inhakken, begaven de handen van Hans het al. Drie kanjers van bloedblaren scheurden algauw open, en het overtollige vel werd er dan maar afgepulkt, zodat het niet meer in de weg zat. Opgeven is echter zwak, en wat je niet doodt, maakt je sterker. De arbeid werd dus verdergezet, maar even later was de lunch zeer welkom. Hierna kregen we even rust, waarna we ons op de Yoga-ruimte nuttig maakten. Ook deze is niet meer dan een stuk zandgrond omgeven door opgehoopte stenen (+/- een halve meter hoog). Weer met hetzelfde materiaal werden Hans` handen nog meer geteisterd. Ite liet het allemaal niet aan haar hart komen, het materiaal spaarde haar handen. Of zij maakte gebruik van een betere techniek, wie zal het zeggen...

Groot was de vreugde wanneer de andere jongens van school kwamen en terstond een praatje kwamen maken, kauwend op suikerriet. We werden gelijk ingewijd in de geheimen van het suikerriet-eten. De basis ervan is vrij simpel: denk niet te veel na over afsplinterende tanden of verrokken kaakspieren, zet gewoon kracht om het harde omhulsel van de stok te bijten, en doe je dan tegoed aan de zoete kern. We werden ook getrakteerd op met zoetigheid gevulde pannenkoeken bij wijze van vieruurtje, heerlijk. Na een babbel met de jongens over koetjes en kalfjes (du beau temps et de la pluie zouden ze in het Frans zeggen) reden we met de scooter naar huis in het pikkedonker.

Meer wapenfeiten waren er die dag amper. Enkel werden nog fietsen gehuurd tot 18 januari (voor een miezerige 12 euro per fiets, en dan werden we nog afgezet) en de blaren verzorgd. We willen in de toekomst immers niet meer al te veel risico lopen door met zijn drieen de scooter te nemen. Woensdag liepen we namelijk tegen de lamp: 3 mensen op de scooter, geen rijbewijs en een verlopen verzekering. Bill: 900 rupees. Mileen probeert nu een (voorlopig) rijbewijs te fiksen, de verzekering in orde te brengen, en wanneer we ons niet met de fiets verplaatsen, zullen we alle drie beter uitkijken naar politiepatrouilles.

Vrijdag 7 december: Opnieuw wilden we de jongens verblijden met een bezoek, want gisteren hadden we te horen gekregen dat de oudste onder hen een dag vrij namen op school. De school organiseerde namelijk een uitstap voor de jongens, die te kostelijk was voor onze poulains. Ramesh had al gevraagd om zeker naar hen te komen om een partijtje schaak te spelen, en ook de andere jongens zagen dit wel zitten. Wij dus vol goede moed met onze nieuwe fietsen op pad. Meer dan een uur zijn we onderweg geweest om de circa 20 km af te leggen over het glooiende landschap (in de hete zon), om min of meer vermoeid het jongenskamp te bereiken. Het harde zadel teisterden het achterwerk van Ite mateloos, waardoor ze enigszins vreemd ging toen we aankwamen. Gelukkig stond er geen handenarbeid op het programma vandaag, doch sport en spel. We leerden een beetje cricket, geimproviseerde spelletjes met knikkers, allemaal heel leuk. Na de lunch volgden enkele partijen schaak met Ramesh. De eerste was na ongeveer 5 zetten afgelopen. De volgende spelletjes duurden enigszins langer maar telkens zegevierde de Indische grootmeester. Pientere knul. Voorts hielden we ons nog bezig met een Indisch bordspel dat wat weg heeft van poolen, maar dan met schijven en je vingers in plaats van ballen en een keu.

Omstreeks 15u30 vatten we de tocht naar Odanadi girls aan, om hen niet tot maandag te laten wachten op aandacht van onzentwegend. De terugrit werd een ware calvarietocht, waarbij de hellingen Ite af en toe te voet zetten. Haar pijnlijke achterwerk liet immers niet toe dat ze kracht zette op haar trappers (bij thuiskomst ontdekte ze dan ook twee gezwollen bulten op de plaats waar haar poepbeentjes het harde mannenzadel raakten...). De rit naar Odanadi duurde dan ook iets langer, maar daar konden we even tot rust komen bij de enthousiaste bende meisjes. Ongeveer twee uur hebben we hen en onszelf daar bezig gehouden, waarna we de tien minuutjes naar huis tegen een wandeltempo aflegden.

Afgepeigerd gingen we slapen, zonder een verkwikkende douche te nemen, daar een stroompanne ons tegenwerkte. Een dineetje bij kaarslicht en vroeg gaan slapen was het gevolg.

Zaterdag 8 december: Het eerste wat we zagen toen we opstonden, was dat we terug over elektriciteit beschikten, het tweede dat nu het water het liet afweten. Hoewel we vastbesloten waren om het vuil van de vorige dag weg te wassen, liet de technologie ons weer in de steek. Het emmertje onder de lekkende kraan had net voldoende water opgepot om een bescheiden wasje toe te laten.

Onze vrije dag brengen we dus onwelriekend door, terwijl we deze middag een uitstap naar de stad gepland hebben om typisch Indische kleren op maat te laten maken voor Ite. Als dat maar geen problemen geeft bij het opmeten van de maten... Hoe dan ook, van onze vrije dag gaan we genieten, gewassen of niet. Lekker kuieren door de stad, beetje shoppen, een lekkere lunch buitenshuis, een milkshake of ijsje in de Coffee Day als dessertje, en als het meezit vanavond een douche om af te sluiten. En als het niet meezit: morgen is er weer een dag om je te wassen, en hoe vuiler je bent, hoe beter je het resultaat ziet van een grondige wasbeurt. Wanneer we ons de volgende keer wassen, zal hoe dan ook de voldoening des te groter zijn.