Zaterdag 1 december: Na een misselijkmakende rit van Goa naar Bangalore (weer 14 uur in een lig-bus), genoten we van een even misselijkmakend ontbijt in laatstgenoemde mierennest. Om ons afscheid van Bangalore voor 8 weken (tot we er de vlieger naar huis nemen) werd dan ook geen traan gelaten. 3 uur Bangalore-Mysore later, werden we per riksja (weer met alle bagage) gedropt op ons project. Hoewel we pas maandag moeten beginnen werken, vond onze host father het niet gepast om ons in zijn huis te verwelkomen zonder ons een opgeruimde kamer te kunnen aanbieden. We konden dus al een uurtje kennis maken met de kinderen van Odanadi, en mochten meteen een spervuur van vragen beantwoorden. Married? Arranged? Where is symbol? En voor het overige: what`s your name brother? how old are you sister?

Uiteindelijk kwam Mister Stanley ons ophalen met de wagen om naar zijn Mane (Kannada voor huis) te rijden. Een nieuw Mane, want het weekend dat wij arriveerden, verhuisden Stanley & Kumudini hun hele hebben en houden (+ baby-girl Hani - Kannada voor regendruppel, omdat zij geboren is tijdens de eerste regen van het seizoen - 6 maanden oud) naar een nieuwe woonst.

Daar aangekomen werden we naar onze kamer geleid, en voorgesteld aan de andere vrijwilligster die reeds 2 maanden onderdak krijgt bij Stanley: Mileen uit Gent. Taalproblemen hebben we dus maar in beperkte mate...

Vermoeid van de reis en na een licht avondmaal, kropen we in ons nieuwe bed. In vergelijking met de vorige bedden behoorlijk zacht, evenals het hoofdkussen dat je zelf met de hand kan vervormen - een enorm verschil met de bakstenen die we gewoon waren. Enig minpunt aan onze eigen kamer met badkamer: we hebben enkel een Indisch toilet. Dat is echter geen onoverkomelijk probleem, dus zien we de komende weken met veel moed tegemoet.

Zondag 2 december: Een vrije dag voor de tijd van arbeid aanbreekt. Tijdens de lunch spraken we af met andere vrijwilligers, om daarna toch weer naar Odanadi af te zakken. Enkele uren bij de kinderen vlogen zo voorbij, dus eigenlijk zit onze eerste werkdag er al op.

Totnogtoe zagen we enkel het centrum van de meisjes: een 70-tal meisjes bijeen, waarvan een aantal wezen, verkrachte meisjes, ex-prostituees, enz. Dit terwijl de meeste meisjes nog niet eens 14 zijn! Enkele dagen voor wij arriveerden (donderdag) schonk een 13-jarig meisje -Asha - het leven aan een dochter. Momenteel - na slechts 2 dagen hospitaal - verblijft ze met haar baby al terug in Odanadi, waar ze zeker de eerstvolgende maanden zal blijven. Naar haar dorp terugkeren is uitgesloten, daar ze het slachtoffer werd van een groepsverkrachting, en op de koop toe nog zwanger werd ook. Nu al weet ze dat ze hoogstens ooit kan terugkeren naar haar gezin, zonder het uitzicht op een huwelijk. Omdat ze geen maagd meer is, kan ze nooit ofte nimmer nog op de huwelijksmarkt terecht komen.

Voor we het vergeten nog details over onze host family: het gezin wordt aangevuld met een boxer-puppy van 6 maanden (Johti) en een moddervette bordercollie van 11 jaar (Blackie). Kumudini is 28 jaar, Stanley 37. Het huwelijk is verre van gearrangeerd, daar zij een Hindoe is, en hij katholiek (zij het niet te fanatiek). Na lang proberen en een zware zwangerschap zijn ze een half jaar geleden eindelijk verblijd met de komst van een dochtertje. Een liefdevol gezinnetje is dus onze thuis voor 8 weken...