Maandag 7 januari: Dit weekend hebben we onszelf een groot plezier gedaan. Onze kamer kreeg een flinke beurt (opruimen en kuisen). We kunnen nu dus met een iets geruster hart gaan slapen, zonder dat we moeten vrezen om een stoflong op te lopen. Zo`n opruimsessie is natuurlijk ook een vat vol verrassingen. Kleine en middelgrote (zoog)dieren en insecten bleken gestikt in het stof onder ons bed, in 1 van de souvenirs of in klein gevaarlijk afval dat er rondslingerde. Omdat we toch goed bezig waren, hebben we ineens ook de was gedaan. Ite ontfermde zich als een echte Indische vrouw over de vuilste kledingstukken. Ze bukte zich over de steen en begon als een bezetene met borstel en zeep de vlekken en geuren te verjagen. Hans hield het bij de kleinere was, maar die moet ook gebeuren, nietwaar?

We verdienen enkel maar meer bewondering voor onze schoonmaakijver als je weet dat dit op 1 dag geflikt werd. Zaterdag was Hans namelijk even van de wereld. Het begon met een ochtendlijke braaksessie (bij kindjes heet dat nog zo schattig `hij heeft een beetje teruggegeven`. Wij verbloemen echter niets, het was pure kots) en een mottig gevoel voor de rest van de dag. Af en toe vloeibare stoelgang hoort natuurlijk ook bij een zichzelf respecterende maag/darminfectie of was het een voedselvergiftiging. De naam van het beestje doet er eigenlijk niet toe. Feit is dat Hans al betere tijden heeft meegemaakt, en de iets meer dan 38 graden koorts deden uiteraard geen goed aan de fysieke conditie. Na een dagje (en nacht) was het ergste echter uitgezweet, en brachten we dus de prachtige kuisprestatie ten berde die hierboven reeds beschreven staat.

Kumudini had ons getipt over een exhibitie in `t stad. We trokken daar na de schoonmaak naartoe, omdat een mens toch ook wel eens mag ontspannen. Daar kuierden we tussen de talloze kraampjes, en zagen we menig interessant voorwerp, voor eigen gebruik of voor niet nader genoemde personen aan het thuisfront.

Desondanks de korte ontspanning op de exhibitie begonnen we toch niet helemaal uitgerust aan de nieuwe werkweek. De kindjes halen echter het beste in onszelf naar boven, dus gooiden we ons weer met enthousiasme en energie tussen hen. Toch was het een welkome afwisseling om Peter (een Engelsman) te zien binnenkomen. Peter staat bij vriend en vijand bekend als een expert op het gebied van accupunctuur en Tai Chi. Regelmatig komt hij volledig uit goodwill een accupunctuursessie of een Tai Chiles geven. Tai Chi geeft hij zelfs drie maal per week, om 6u `s morgens. Wij hielden het echter bij een middagsessie accupunctuur. Peter prikte enkele naalden op onze zenuwknooppunten om ons een energieboost te geven. Volledig opgekikkerd hernamen we daarna onze bezigheden.

Dinsdag 8 januari: Na een vrij weekend (dat vrij moet niet al te letterlijk opgevat worden, zoals je hierboven kan lezen) en een maandag bij de meisjes, vonden we het hoog tijd om nog eens bij de jongens te passeren. We troffen een studerende Manju (al 11 jaar op Odanadi) aan, in volle voorbereiding op de examens die hij in februari moet afleggen. Na een periode van schoolmoeheid heeft Manju toch de boeken weer vastgenomen om dat diploma binnen te rijven. Onze intentie was om de handen weer stevig uit de mouwen te steken, maar uiteraard wilden we Manju`s drive niet onderbreken, dus maakten we de deal `we work, you study`. Zo gezegd, zo gedaan. We stonden dus geruime tijd te ploegen in de volle zon, wat ons noodzaakte om regelmatig tien minuutjes in de schaduw te gaan uitrusten. Ondertussen hadden we als aangenaam achtergrondgeluid de in het Kannada debiterende Manju, die Shiva weet welke les aan het opzeggen was.

Na enkele slopende uren kwamen de andere jongens terug van school, en konden we het bijltje neerleggen. We merkten meteen dat Ravi ontbrak. Bleek dat de jongen naar het ziekenhuis was omdat hij `iets aan zijn voet had`. Na een tijdje kwam Ravi aan gefietst, dus dachten we dat het inderdaad maar `iets` was. Toen hij afstapte en naar ons mankte, en we daarna het grote verband rond zijn voet zagen, begonnen we uiteraard wat meer vragen te stellen. Bleek dat onze vriend dezelfde dag in de stad geopereerd was aan zijn voet. Ravi had namelijk al drie maanden geleden houtsplinters in zijn voet gekregen, maar wou natuurlijk niet de kleinzerige uithangen, dus deed hij gewoon verder. Na een tijdje bleek de pijn toch vrij hevig te worden, vandaar de beslissing om eens langs het ziekenhuis te passeren. Daar moest een serieuze hap vlees weggesneden worden uit de voetzool om de splinters te kunnen verwijderen. Volledig op zijn Indisch reed Ravi enkele uren na de operatie (onder volledige narcose) op eigen kracht terug naar huis. Sterke mannen...

Omdat normaal naast Manju ook Ramu steeds aanwezig is bij de jongens, vroegen we bij onze aankomst aan Manju waar die was. Onze studerende vriend vertelde ons dat Ramu het maandgeld mocht gaan ophalen bij de meisjes. De jongens krijgen namelijk elke maand geld om groenten, rijst, melk, enz. te kopen, en een klein extraatje voor onverwachte uitgaven, zoals noodgevallen. Hou jullie hart vast: alles tezamen krijgen de 15 jongens niet meer dan 40 euro (2000 Rupees) om maandelijks rond te komen. Creatief omspringen met het beperkte budget is dus een must. Voor hen geen probleem, want zoals we voordien al zeiden, de jongens zijn echte plantrekkers die blij zijn met wat ze krijgen.

`s Avonds kwamen we ten huize Stanly aan, en troffen daar Praveen aan. Niet de gids van de eerste weken, maar een jongen die enkele jaren op Odanadi heeft gezeten. Stanly en Parachu hebben hem aan een job geholpen in het Edelweisscafe. Het zal u niet verbazen dat dit cafe voornamelijk Oostenrijkse gerechten serveert of probeert te serveren. Op deze job leert Praveen de koks- en bakkerstiel. Een tijd geleden wilde hij de baan opgeven, maar Stanly heeft hem overtuigd om verder te doen, dat hij eventueel ooit (met financiele hulp van Odanadi) een eigen zaak kan beginnen. Een voor een worden de kinderen van Odanadi dus gelanceerd in het beroepsleven, en meer dan 1 van hen heeft het al ver geschopt. Een jongen die bij Z-Kannada (televisiestation) werkt, een regionaal bekende actrice & een jurist zijn bijvoorbeeld succesverhalen, naast al degenen die nu `gewoon` op een eerlijke manier hun brood verdienen. Praveen kwam niet enkel goeiendag zeggen bij Stanly, hij mocht ook zijn geleerde kunsten etaleren en kookte voor ons. We kregen een opgerolde pannenkoeken met daarin achtereenvolgens kip met groentjes, kaas met groenten en champignons met aardappel en paprika. Als toetje werden we verwend met een pannenkoek met appel, kaneel en chocoladesaus.