Na een lange radiostilte van onzentwegend, wordt het tijd om nog eens wat verhalen te vertellen. De periode van stilzwijgen heeft enkele verklaringen. Na een periode van niet minder dan 75 dagen treedt er een zekere gewenning op aan het land en zijn gebruiken. Dagelijks maken we nog unieke ervaringen mee, maar op een of andere manier zijn die reeds ter kennis gebracht van het thuisfront. Bovendien begint de terugreis te naderen, en hebben we nog een zeer druk programma voor de boeg, waarom de tijd al eens ontbreekt om in onze pen te kruipen.

De laatste dagen zijn er echter weer enkele zaken gebeurd die meer dan het vermelden waard zijn. Zo hebben we voor ons eigen gemak (want diep binnenin zijn we nog steeds gepamperde luxebeestjes) een trip ondernomen naar Bangalore, om onze zware valies daar te droppen. Dit moet ons toelaten om volgende week licht te reizen richting Delhi/Agra/Taj Mahal en terug (met enkel twee backpacks van een dikke 10 kg). In Bangalore werden we na 2 maanden in het idyllische Mysore overweldigd door de westerse winkels en merken. Hans vond het dan ook nodig om zich voor de zoveelste keer een nieuwe gsm aan te schaffen. God straft zoveel materialisme onmiddellijk af, dus werd `s anderendaags dit nieuwe mobieltje al gestolen op de bus. Na de kleine tegenvaller de avond ervoor (we namen een push/pull trein in plaats van een express, wat ons meer dan 3,5 uur kostte i.p.v. 1,5 uur) was dit een nieuwe domper op de feestvreugde. Echter niet getreurd, de volgende dag kocht Hans hetzelfde model gewoon opnieuw, en nu koestert hij het kleinood aan de borst om het te beschermen tegen de boze buitenwereld vol pikkedieven.

Dinsdag en woensdag kregen zowel de meisjes als de jongens bezoek uit Engeland. Een zusterorganisatie van Odanadi, die geld inzamelt in de UK voor de Indische partner, ondernam de reis naar Mysore, gewapend met wegwerp- en digitale fototoestellen. Het opzet was om de kinderen zoveel mogelijk foto`s vanuit hun gezichtspunt te laten schieten. Daarnaast zorgde een professionele fotografe er ook voor dat er kwalitatief hoogstaande foto`s getrokken werden van alle kinderen individueel. Terug in Engeland wordt er immers een exhibitie gehouden van de beste foto`s. De opbrengst hiervan gaat uiteraard naar Odanadi.

Best jammer was dat onze Engelse bezoekers (2 vrouwen en een man) zich blijkbaar niet geinformeerd hadden over de Indische gebruiken en cultuur. Vrij diep uitgesneden bloesjes, blote schouders en knieen vormden hun outfit, aangevuld met een oversized-zonnebril. Tja.

Dinsdag werden we ook uitgenodigd bij de ouders van Kumudini om het Sankranti-festival te vieren. Zoals steeds betekent dit: veel te veel eten. De gast is immers heilig in India, dus wordt hij overladen met spijzen. Na een eerste serieuze lading was onze verbazing groot toen er nog enkele gangen werden aangekondigd. We hebben uiteindelijk moeten passen voor enkele van de gerechten, hoewel de sociale druk om meer te eten dan je op kan, enorm was. Overvol werden we later afgevoerd naar Odanadi, en toen we `s avonds naar huis gingen, was de maag nog steeds overuren aan het kloppen om ons voedsel te verteren. Afvallen na 3 maanden India? Vergeet het!